Η ρατσιστική βία και τα πογκρόμ στην Χλώρακα και Λεμεσό: Μια θεώρηση της βίας και της αντιμετώπισης της

Η επιτόπια έρευνα μας καταδεικνύει ότι το πογκρόμ ήταν καλά σχεδιασμένο κι εκτελέστηκε βάσει σχεδίου, στοχευμένα ενάντια στους Σύριους που είναι πλήρως ενταγμένοι στην κοινωνία. Ποια μέτρα θα έπρεπε να είχαν να ληφθεί; Τι μέτρα μπορούν να ληφθούν σήμερα για την αποκλιμάκωση της έντασης; Τι θα γίνει με τη διασπορά ψευδών ή διογκωμένων/διαστρεβλωμένων ειδήσεων στα ΜΜΕ και τα ΜΚΔ που βάζουν λάδι στη φωτιά; Πως θα καταπολεμηθεί ο νεοφασισμός και ο ρατσισμός που φαίνεται να ενδυναμώνεται στις μέρες μας;

Από τα Τέμπη έως τον Έβρο και την Θεσσαλία, η κρίση νομιμοποίησης του καθεστώτος. Και μετά, τι;

Χρειάστηκαν λοιπόν μερικοί μόνο μήνες για να γίνει φανερό ότι η αστική τάξη, η κυβέρνησή της και ο νεοφιλελευθερισμός, ούτε μπορούν ούτε θέλουν να διασφαλίσουν έστω και τους ελάχιστους όρους προστασίας, συντήρησης και αναπαραγωγής των υποτελών κοινωνικών τάξεων. Η ελλιπέστατη κυβερνητική διαχείριση των καταστροφών από τα Τέμπη έως τον Έβρο και την Θεσσαλία, έχει οξύνει την κρίση πολιτικής ηγεμονίας της αστικής τάξης και έχει αποδυναμώσει κατά πολύ την ηθική νομιμοποίηση του αυταρχικού νεοφιλελευθερισμού που καθοδηγεί την κυβέρνηση. Και μετά, τι;

Ο μαζικός τουρισμός των υψηλών εισοδημάτων στις Κυκλάδες

Ο μαζικός τουρισμός των υψηλών εισοδημάτων στις Κυκλάδες καταστρέφει ό,τι αγγίζει και ό,τι αρχικά αποτελούσε προϋπόθεση για την εγκατάστασή του στο ένα ή στο άλλο νησί. Ο ίδιος ο μαζικός τουρισμός ροκανίζει, δηλαδή, το κλαδί επάνω στο οποίο αυτός ο ίδιος κάθησε. Για αυτό και θα αναζητά διαρκώς ένα άλλο κλαδί έως ότου τα εξαντλήσει όλα, ακόμη και στο μικρότερο και πιο απομονωμένο νησί των Κυκλάδων. Πηδώντας από νησί σε νησί, ή από περιοχή σε περιοχή στο εσωτερικό του ίδιου νησιού, αναζητά ως βρυκόλακας παρθένες εκτάσεις που θα παρατείνουν την ζωή του με την θυσία τους. Με τον τρόπο αυτό, μετατοπίζει στο μέλλον την πτωτική τάση της κερδοφορίας του έως ότου εξαντλήσει όλους τους διαθέσιμους πόρους των Κυκλάδων. Εκτός εάν τους σταματήσουμε.

Η επιθυμία του εργαζόμενου

Η σύμβαση εργασίας αποτελεί πλέον ένα εξατομικευμένο συμβόλαιο μηδενικών ωρών όπου η ακύρωσή του από τον εργοδότη ενδέχεται να μην επιφέρει αποζημίωση. Η αντίσταση των εργαζομένων στη διαρκή επίθεση του κεφαλαίου είναι οι συλλογικές συμβάσεις, εκεί όπου θα δοθεί η μάχη για να εγγραφεί το μέγιστο των επιθυμιών των εργαζόμενων τάξεων.

Πίσω από τον εκλογικό θρίαμβο της ΝΔ. Μια ματιά στο εσωτερικό του κοινωνικού μπλοκ εξουσίας.

Μπορούμε να διαμορφώσουμε πολιτικό πρόγραμμα, πολιτικό σχέδιο με ηγεμονικές αξιώσεις; Δηλαδή σχέδιο στο οποίο οι υποτελείς κοινωνικές τάξεις να αναγνωρίζουν το συμφέρον τους…

Έξι σημεία προσανατολισμού για την Αριστερά. Τι φταίει για τις διαδοχικές ήττες και τι να κάνουμε;

Όταν συμβαίνει το έγκλημα των Τεμπών και σύμπασα η Αριστερά (εξαιρουμένων των μικρών δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς) δεν θέτει καν ζήτημα επανακρατικοποίησης του σιδηρόδρομου, σε συνθήκες μάλιστα που οι μετρήσεις της κοινής γνώμης λένε ότι οι ιδιωτικοποιήσεις χάνουν την πλειοψηφική τους υποστήριξη, τότε αποδέχεται την πλήρη πολιτική και ιδεολογική της ήττα από τον νεοφιλελευθερισμό και την αστική τάξη. Μην απορεί λοιπόν όταν ο αντίπαλος, που ξέρει πολύ καλύτερα να εκτιμά τη σημασία των ιδιωτικοποιήσεων, διακηρύσσει δημόσια τις προθέσεις του να τις «κλειδώσει» με συνταγματικές προβλέψεις στο πλαίσιο της συνταγματικής μεταρρύθμισης που οραματίζεται...

Ζήσε και άσε τους να πεθάνουν. Η υγεία στα χρόνια του νεοφιλελευθερισμού

Ο ναζισμός και ο νεοφιλελευθερισμός έχουν ένα κοινό υπόβαθρο, που είναι ο κοινωνικός δαρβινισμός, είναι η πίστη ότι οι αδύναμοι περισσεύουν από τον κόσμο αυτόν. Ο ιστορικός ναζισμός το επιχείρησε με τους πιο βάρβαρους και κραυγαλέους τρόπους, ενώ ο νεοφιλελευθερισμός κρατάει τα προσχήματα και κάνει τη δουλειά με πιο βελούδινο τρόπο και με κάποια διακριτικότητα.

Τι έχει να μας πει η μαρξιστική θεωρητική παράδοση για το εκλογικό αποτέλεσμα της 21ης Μαΐου 2023;

Έχουμε μια «εμπόλεμη Δεξιά» που συσπειρώνει πλέον, κάτω από την ηγεμονική ομπρέλα του νέου αυταρχικού κράτους, τον λαό της, τον λαό της Δεξιάς, σε σχηματισμούς ταξικής μάχης. Απέναντι δε σε αυτούς τους σχηματισμούς μάχης της αστικής τάξης, αντιπαρατάχθηκαν τα νεροπίστολα του Σύριζα και του Μερα25, που παρουσίασαν σύνολο μέτρων και παρεμβάσεων υπό την μορφή «λίθων, πλίνθων, ξύλων ατάκτως ερριμμένων», τα οποία δεν συνιστούν πρόγραμμα ικανό να συγκροτήσει εν δυνάμει κοινωνικό συνασπισμό εξουσίας, άρα και σχηματισμούς πολιτικής μάχης. Υπό την οπτική γωνία που μας προσφέρει η μαρξιστική θεωρητική παράδοση για την σχέση των κοινωνικών τάξεων με την εξουσία, η πανωλεθρία του Σύριζα και του Μερα25 εμφανίζεται ως το φυσικό αποτέλεσμα της ανυπαρξίας των σχέσεών τους με κοινωνικές τάξεις, μερίδες τάξεων και κοινωνικές ομάδες, και της ανικανότητάς τους να διατυπώσουν πρόγραμμα που συγκροτεί ταξικές συμμαχίες.

Η παρακμή του Σύριζα, η ανακοπή του Μερα25, και τα επίδικα αντικείμενα για την αντικαπιταλιστική Αριστερά

«Ακόμα και για να κάνεις μικρά βήματα, πρέπει να οραματίζεσαι μεγάλες λεωφόρους», έλεγε ο Ρεζίς Ντεμπρέ. Αντί για αυτό, ο Σύριζα κάνει πολιτικό μάρκετινγκ και το Μερα25 φανταχτερές πιρουέτες, θα μπορούσαμε να συμπληρώσουμε εμείς.

Αναζητούμε τρόπο να νικήσουμε. Όχι να αποτύχουμε καλύτερα

Στην υπηρεσία του αναγκαίου διαλόγου στον χώρο της ευρύτερης αντικαπιταλιστικής Αριστεράς για την αποτίμηση των εκλογικών αποτελεσμάτων της 21ης Μαΐου αλλά και της…