Η ιδιωτική ιδιοκτησία, η Αριστερά, ο σιδηρόδρομος  

Ως απάντηση στην διαδικασία επέκτασης της ιδιωτικής ιδιοκτησίας επί κοινών και δημόσιων αγαθών, διαδικασία που αναπτύσσεται τώρα αλματωδώς, θα έπρεπε να ήταν προφανές ότι η απάντηση της Αριστεράς οφείλει να είναι η διεκδίκηση της επέκτασης της σφαίρας των δημόσιων αγαθών και των κοινών αγαθών, εδώ και τώρα, όχι σε κάποιο σοσιαλιστικό υπερπέραν. Αυτά ισχύουν και για τον σιδηρόδρομο, το μετρό, τα λεωφορεία: η μεταφορά με αυτά είναι δημόσιο αγαθό.

Οι κοινωνικές τάξεις, η Αριστερά και το Mera25

"Από τότε που μετατραπήκαμε σε Χρεοδουλοπαροικία", ισχυρίζεται το Μερα25, "πτωχεύουν ταυτόχρονα εργοδότες και εργαζόμενοι". Ας δούμε τώρα πόσο αντέχουν στην δοκιμασία των στατιστικών στοιχείων οι θέσεις αυτές.

Νέα στοιχεία για την απαξίωση της εργασίας στην Ελλάδα

Μια νέα μεταβλητή έχει προστεθεί στα στατιστικά στοιχεία τής Eurostat: Πρόκειται για τον μέσο ακαθάριστο μισθό για εργασία με πλήρες ωράριο στις χώρες…

Ο σιδηρόδρομος ως δημόσιο αγαθό και η ιδιωτική επιχείρηση ως λαθρεπιβάτης

Τι ζητήματα πολιτικής θέτει για την Αριστερά το δυστύχημα στα Τέμπη; Τι θέλουμε για τους σιδηροδρόμους στην Ελλάδα εκτός από την αυτονόητη απαίτηση…

Ποιός είναι αυτός ο «λαός της Δεξιάς»; 

Για ποιο λόγο οι δυνάμεις της Αριστεράς απλώς αμύνονται στις ιδεολογικές επιθέσεις της Δεξιάς; Για ποιο λόγο δεν αναλαμβάνουν επιθετικές ενέργειες υψηλής συμβολικής, δηλαδή ιδεολογικής αξίας, όπως κάνει η Δεξιά; Για ποιο λόγο, δηλαδή, δεν παράγει το δικό μας ιδεολογικό τσιμέντο που θα γεμίσει τους αρμούς των δικών μας κοινωνικών δυνάμεων, του λαού της Αριστεράς;

Παγίδες ανελευθερίας και πειθάρχησης της μισθωτής εργασίας

Στα χρόνια του νεοφιλελευθερισμού, μια σειρά παγίδων πειθάρχησης της μισθωτής εργασίας συγκροτούν, όλες μαζί, έναν ενιαίο μηχανισμό ανελευθερίας και υποταγής που αποτελείται από…

Η λατρεία του πολιτικού αυθορμητισμού και οι αυταπάτες της

Από την Βαστίλλη και τις επαναστάσεις του 19ου αιώνα έως την Κομμούνα στο Παρίσι, από το ρώσικο 1905 έως την επανάσταση του 1917, από τον Ισπανικό εμφύλιο έως το Μάη του 1968, και από τον ελληνικό Δεκέμβρη του 2008 έως το δημοψήφισμα του 2015, η πολιτική παράδοσή μας βοά: στην παρούσα ιστορική συγκυρία της γενικής κρίσης του καπιταλισμού και του παροξυσμού της επιθετικότητας της αστικής τάξης, τίποτα δεν θα μπορέσουμε να επιτύχουμε στο εξής χωρίς στιβαρή πολιτική οργάνωση των υποτελών κοινωνικών τάξεων εκτός από ξεσπάσματα που δεν αφήνουν υποδοχή για να πιαστούν τα επόμενα.

Τα αναπάντητα ερωτήματα της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς

Aντικαπιταλιστική πολιτική οργάνωση με ηγεμονική πρόταση δεν πρόκειται να υπάρξει εάν οι σημερινές οργανώσεις δεν αρχίσουν να συζητούν τώρα και να επεξεργάζονται απαντήσεις σε σειρά κρίσιμων ερωτημάτων.

Μπροστά στην τέταρτη οργανική κρίση του καπιταλισμού

Αυτή είναι η τέταρτη μεγάλη διαρθρωτική κρίση του καπιταλισμού, και είναι διαφορετική από τις προηγούμενες. Είναι μια γενική κρίση χωρίς προηγούμενο: είναι γενική,…