Από τα Τέμπη έως τον Έβρο και την Θεσσαλία, η κρίση νομιμοποίησης του καθεστώτος. Και μετά, τι;

Χρειάστηκαν λοιπόν μερικοί μόνο μήνες για να γίνει φανερό ότι η αστική τάξη, η κυβέρνησή της και ο νεοφιλελευθερισμός, ούτε μπορούν ούτε θέλουν να διασφαλίσουν έστω και τους ελάχιστους όρους προστασίας, συντήρησης και αναπαραγωγής των υποτελών κοινωνικών τάξεων. Η ελλιπέστατη κυβερνητική διαχείριση των καταστροφών από τα Τέμπη έως τον Έβρο και την Θεσσαλία, έχει οξύνει την κρίση πολιτικής ηγεμονίας της αστικής τάξης και έχει αποδυναμώσει κατά πολύ την ηθική νομιμοποίηση του αυταρχικού νεοφιλελευθερισμού που καθοδηγεί την κυβέρνηση. Και μετά, τι;

Πίσω από τον εκλογικό θρίαμβο της ΝΔ. Μια ματιά στο εσωτερικό του κοινωνικού μπλοκ εξουσίας.

Μπορούμε να διαμορφώσουμε πολιτικό πρόγραμμα, πολιτικό σχέδιο με ηγεμονικές αξιώσεις; Δηλαδή σχέδιο στο οποίο οι υποτελείς κοινωνικές τάξεις να αναγνωρίζουν το συμφέρον τους…

Έξι σημεία προσανατολισμού για την Αριστερά. Τι φταίει για τις διαδοχικές ήττες και τι να κάνουμε;

Όταν συμβαίνει το έγκλημα των Τεμπών και σύμπασα η Αριστερά (εξαιρουμένων των μικρών δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς) δεν θέτει καν ζήτημα επανακρατικοποίησης του σιδηρόδρομου, σε συνθήκες μάλιστα που οι μετρήσεις της κοινής γνώμης λένε ότι οι ιδιωτικοποιήσεις χάνουν την πλειοψηφική τους υποστήριξη, τότε αποδέχεται την πλήρη πολιτική και ιδεολογική της ήττα από τον νεοφιλελευθερισμό και την αστική τάξη. Μην απορεί λοιπόν όταν ο αντίπαλος, που ξέρει πολύ καλύτερα να εκτιμά τη σημασία των ιδιωτικοποιήσεων, διακηρύσσει δημόσια τις προθέσεις του να τις «κλειδώσει» με συνταγματικές προβλέψεις στο πλαίσιο της συνταγματικής μεταρρύθμισης που οραματίζεται...

Τι έχει να μας πει η μαρξιστική θεωρητική παράδοση για το εκλογικό αποτέλεσμα της 21ης Μαΐου 2023;

Έχουμε μια «εμπόλεμη Δεξιά» που συσπειρώνει πλέον, κάτω από την ηγεμονική ομπρέλα του νέου αυταρχικού κράτους, τον λαό της, τον λαό της Δεξιάς, σε σχηματισμούς ταξικής μάχης. Απέναντι δε σε αυτούς τους σχηματισμούς μάχης της αστικής τάξης, αντιπαρατάχθηκαν τα νεροπίστολα του Σύριζα και του Μερα25, που παρουσίασαν σύνολο μέτρων και παρεμβάσεων υπό την μορφή «λίθων, πλίνθων, ξύλων ατάκτως ερριμμένων», τα οποία δεν συνιστούν πρόγραμμα ικανό να συγκροτήσει εν δυνάμει κοινωνικό συνασπισμό εξουσίας, άρα και σχηματισμούς πολιτικής μάχης. Υπό την οπτική γωνία που μας προσφέρει η μαρξιστική θεωρητική παράδοση για την σχέση των κοινωνικών τάξεων με την εξουσία, η πανωλεθρία του Σύριζα και του Μερα25 εμφανίζεται ως το φυσικό αποτέλεσμα της ανυπαρξίας των σχέσεών τους με κοινωνικές τάξεις, μερίδες τάξεων και κοινωνικές ομάδες, και της ανικανότητάς τους να διατυπώσουν πρόγραμμα που συγκροτεί ταξικές συμμαχίες.

Η συγκυρία «των Τεμπών» και η επανεμφάνιση των ριζοσπαστικών απαιτήσεων

Kυοφορείται μια έντονη ανάγκη για συλλογική κίνηση των μαζών προς ένα νέο σοσιαλιστικό και οικολογικό πεπρωμένο, όσο βαρύγδουπο και αν ακούγεται αυτό. Καίτοι αυτή η κίνηση φαντάζει χωρίς νόημα, αφού προς το παρόν γίνεται χωρίς πολιτικό φορέα και εκφραστή, παρ’ όλα αυτά δημιουργεί βάσιμες ελπίδες για αιφνίδιους μετασχηματισμούς του κράτους του κόσμου που μας περιβάλλει.

Η ιδιωτική ιδιοκτησία, η Αριστερά, ο σιδηρόδρομος  

Ως απάντηση στην διαδικασία επέκτασης της ιδιωτικής ιδιοκτησίας επί κοινών και δημόσιων αγαθών, διαδικασία που αναπτύσσεται τώρα αλματωδώς, θα έπρεπε να ήταν προφανές ότι η απάντηση της Αριστεράς οφείλει να είναι η διεκδίκηση της επέκτασης της σφαίρας των δημόσιων αγαθών και των κοινών αγαθών, εδώ και τώρα, όχι σε κάποιο σοσιαλιστικό υπερπέραν. Αυτά ισχύουν και για τον σιδηρόδρομο, το μετρό, τα λεωφορεία: η μεταφορά με αυτά είναι δημόσιο αγαθό.

Ποιός είναι αυτός ο «λαός της Δεξιάς»; 

Για ποιο λόγο οι δυνάμεις της Αριστεράς απλώς αμύνονται στις ιδεολογικές επιθέσεις της Δεξιάς; Για ποιο λόγο δεν αναλαμβάνουν επιθετικές ενέργειες υψηλής συμβολικής, δηλαδή ιδεολογικής αξίας, όπως κάνει η Δεξιά; Για ποιο λόγο, δηλαδή, δεν παράγει το δικό μας ιδεολογικό τσιμέντο που θα γεμίσει τους αρμούς των δικών μας κοινωνικών δυνάμεων, του λαού της Αριστεράς;

Παγίδες ανελευθερίας και πειθάρχησης της μισθωτής εργασίας

Στα χρόνια του νεοφιλελευθερισμού, μια σειρά παγίδων πειθάρχησης της μισθωτής εργασίας συγκροτούν, όλες μαζί, έναν ενιαίο μηχανισμό ανελευθερίας και υποταγής που αποτελείται από…

Η συζήτηση για τη φύση του σοβιετικού κοινωνικού σχηματισμού

H θεωρητική προσέγγιση του κρατικού καπιταλισμού θα πρέπει να εμπλουτιστεί περαιτέρω με την επισήμανση ότι η μορφή του σοβιετικού κρατικού καπιταλισμού εισάγει κάποιες σημαντικές τροποποιήσεις, που αγγίζουν τον πυρήνα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής όπως αυτός εμφανίστηκε ιστορικά. Οι τροποποιήσεις αυτές αναφέρονται: α) στον ρόλο του χρήματος, β) στις μορφές ανταγωνισμού μεταξύ των ατομικών κεφαλαίων, γ) στη σχεδόν πλήρη απουσία του χρηματοπιστωτικού τομέα.