Εργατικό δικαίωμα η άρνηση του εμβολιασμού;

Πάνε πολλά χρόνια που οι εργατικές κινητοποιήσεις δεν είναι μαζικές, δεν είναι αποτελεσματικές, δεν είναι καν εύκολο να προκηρυχτούν. Πάνε πολλά χρόνια που οι εργαζόμενοι/ες δεν είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν το μεροκάματο για να συμμετάσχουν σε μια απεργία – πολύ περισσότερο να θυσιάσουν σημαντικότερα πράγματα από το μεροκάματο. Πάνε εξίσου πολλά χρόνια, ιδιαίτερα ύστερα από την ήττα του 2015, που στις απεργίες συμμετέχουν, χάνοντας το μεροκάματο χωρίς να κερδίζουν κάτι ουσιαστικό -κι αυτό το γνωρίζουν από πριν-, κυρίως κόσμος της Αριστεράς και του αναρχικού χώρου και του στενού πυρήνα των οργανωμένων συνδικαλιστικά δυνάμεων. Σε μια εποχή που όλα πρέπει να ανακτηθούν με σκληρούς αγώνες και θυσίες, το επίπεδο των θυσιών που μια πρωτοπορία εργαζομένων είναι διατεθειμένη να υποστεί είναι συνήθως ένα μεροκάματο για μια μονοήμερη απεργία, που μάλιστα κηρύσσεται από τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, είναι δηλαδή «πανεργατική» και έχει την ανάλογη κάλυψη ώστε όσοι/ες συμμετέχουν σε αυτήν να μην διακινδυνεύουν περισσότερα από το μεροκάματο. Σε πολύ ιδιαίτερες περιπτώσεις, αλλά όλο και σπανιότερα, σε επιμέρους μαχητικούς αγώνες η διάθεση εργαζομένων να αναλάβουν ρίσκο μεγαλύτερων θυσιών αναβαθμίζεται και αφορά πλέον αρκετά «χαμένα» μεροκάματα.

Και ξαφνικά, κάτι πρωτόγνωρο: χιλιάδες εργαζόμενοι/ες στον χώρο της υγείας εμφανίζονται διατεθειμένοι/ες να χάσουν τη δουλειά τους προκειμένου να αποφύγουν τον εμβολιασμό! Κάτι αλλάζει στο εργατικό κίνημα; Έχουμε ένα αγωνιστικό σκίρτημα και την εμφάνιση μιας μαζικής αγωνιστικής πρωτοπορίας;

Φόβος ή «ιδανικό»;

Πρωτόγνωρο είναι επίσης το αίτημα του αγώνα: η υπεράσπιση του δικαιώματός τους να μην εμβολιαστούν – που, όταν γίνεται αντικείμενο εργατικής κινητοποίησης, διεκδικείται πλέον σαν εργατικό δικαίωμα και μάλιστα στον χώρο της υγείας! Ωστόσο, είναι προφανές ότι το δικαίωμα στην άρνηση του εμβολιασμού δεν είναι ένα κλασικό εργατικό αίτημα. Δεν αφορά τον μισθό, τη σύνταξη, τα εργασιακά δικαιώματα, αλλά ένα αστικό δικαίωμα. Συνιστά αναβαθμό πολιτικοποίησης. Με τα παλιά κριτήρια η πολιτικοποίηση των αγώνων, το ξεπέρασμα του ορίζοντα των «εργατίστικων» διεκδικήσεων, είναι επίσης ασφαλές σημάδι κλιμάκωσης των αγώνων. Δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσουμε ιδιαίτερα: προφανώς δεν πρόκειται γι’ αυτό…


Οι σχετικές κινητοποιήσεις της ΠΟΕΔΗΝ, τουλάχιστον κάποιες απ’ αυτές, ήταν πολύ μαζικές. Εργαζόμενοι που πιθανότατα δεν κατέβηκαν ξανά σε εργατική συγκέντρωση-πορεία, που δεν χαλάλισαν ένα μεροκάματο για μονοήμερη απεργία για τον μισθό, τη σύνταξη, τα εργασιακά δικαιώματα, βγαίνουν στον δρόμο πρόθυμοι για την «υπέρτατη θυσία»: την απώλεια όχι ενός μεροκάματου αλλά του δικαιώματος στην εργασία!


Σε μια εποχή μακροχρόνια υψηλής ανεργίας, για να υπερασπιστούν το δικαίωμα στον μη εμβολιασμό είναι πρόθυμοι/ες να χάσουν τη δουλειά τους. Έχουμε πολλές ενδείξεις, αν και «δειγματοληπτικά», ότι κάποιοι/ες σαν κι αυτούς είναι πρόθυμοι να χάσουν και τη ζωή τους προκειμένου να υπερασπιστούν το ίδιο ιδανικό της ελευθερίας και να αποφύγουν υποχρεωτικές ιατρικές πράξεις: όπως η κυρία που αρνήθηκε την παραβίαση της ιερής ακεραιότητας του σώματός της ενάντια στη διασωλήνωση και πέθανε «ακέραιη» από κορωνοϊό.

Τι-ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι; Γιατί δείχνουν τέτοιο σθένος; Ποιο/α «ιδανικό/ά» τους εμπνέουν ώστε να είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν τόσο πολλά και σημαντικά για να υπερασπιστούν το δικαίωμα στον μη εμβολιασμό κατά της Covid-19; Διότι πρέπει να είναι προφανές και αυτονόητο: σε μια εποχή σκληρής λιτότητας, υψηλής ανεργίας και εκτεταμένης φτώχειας και κοινωνικής δυστυχίας μόνο στόχοι που προσλαμβάνουν τη διάσταση «υψηλού ιδανικού» μπορούν να εμπνεύσουν τέτοιες θυσίες.

Συνδικαλιστές της Αριστεράς από τον χώρο της υγείας ισχυρίζονται ότι δεν πρόκειται γι’ αυτό αλλά απλώς για φόβο. Μα, υγειονομικοί που φοβούνται τόσο πολύ να κάνουν ένα εμβόλιο; Και τι φόβος είναι αυτός; Φοβούνται τη σύριγγα και το τσίμπημα στο μπράτσο; Δεν φαίνεται λογικό. Φοβούνται τις παρενέργειες; Μα είναι υγειονομικοί, από το αντικείμενο της εργασίας τους γνωρίζουν ότι όλα τα φάρμακα και όλα τα εμβόλια έχουν παρενέργειες. Δεν έχουν κάνει κανένα εμβόλιο, δεν παίρνουν φάρμακα; Τι το ειδικά «τρομοκρατικό» έχουν τα εμβόλια για την Covid-19; Πρέπει να είναι προφανές: ο φόβος για τα εμβόλια για την Covid-19 είναι ιδεολογικοποιημένος. Αφορά στην καλύτερη περίπτωση ότι είναι «πειραματικά», δεν είναι δηλαδή «κανονικά», άρα έχουν «κρυφούς» κινδύνους για την ύπαρξη των οποίων υπάρχει τείχος σιωπής από την πλευρά των συστημικών δυνάμεων. «Μας κρύβουν πράγματα για τα εμβόλια»: μόνο μια τέτοια πεποίθηση μπορεί να εμπνεύσει ένα φόβο τόσο παραλυτικό, τόσο «μεταφυσικό», ώστε να είσαι διατεθειμένος/η να χάσεις τη δουλειά σου για να μην «τρυπηθείς».


Ήδη όμως αυτός ο φόβος ενέχει όλα τα σπέρματα του «ψεκασμού»: την καχυποψία «δεν πιστεύω αυτά που μας λένε», την καχυποψία «γύρευε τι μας κρύβουν», εν τέλει «τι θα κάνουν τα εμβόλια στο σώμα μου». Είναι το αντισυστημικό πνεύμα που έχει αρχίσει ήδη να καταλαμβάνεται από συνωμοσιολογία. Και, προκειμένου για υγειονομικούς, με πρόσβαση σε πληροφορίες και με δυνατότητα ενημέρωσης πολύ μεγαλύτερη σε σχέση με τον μέσο όρο των πολιτών (έχουν γιατρούς δίπλα τους, συνεργάζονται καθημερινά, μπορούν να ρωτήσουν αν έχουν τόσο τρομερούς φόβους), το ελαφρυντικό της έλλειψης ενημέρωσης δεν ευσταθεί.

Φυσικά, για άλλους δεν πρόκειται απλώς για φόβο που έχει ήδη το ισχυρό αποτύπωμα της συνωμοσιολογίας, αλλά για βαθιά πεποίθηση ότι το να κάνουν το εμβόλιο κατά της Covid-19 είναι προσβολή κατά της «ιερότητας» του σώματος: είναι οι «ψεκασμένοι» (ευθέως συνωμοσιολόγοι, θρησκόληπτοι, ακροδεξιοί παλαιάς ή νέας -libertarians, οπαδοί του Τραμπ- κοπής).

Τι ποσοστό όσων υγειονομικών αρνούνται να εμβολιαστούν είναι οι μεν και τι οι δε; Μικρή σημασία έχει. Αυτό που έχει πολύ μεγάλη σημασία είναι ότι η υπεράσπιση του «δικαιώματός» τους να μην εμβολιαστούν τους ενοποιεί στη βάση αυτού ακριβώς του «δικαιώματος». Αν αναγάγεις το «δικαίωμα» στον μη εμβολιασμό σε «εργατικό δικαίωμα», τότε είσαι υποχρεωμένος να το υπερασπιστείς οριζόντια, καθολικά, αδιάκριτα, υπερασπιζόμενος έτσι και τους «ψεκασμένους» και ακροδεξιούς. Και να τους αποδεχτείς στις σχετικές κινητοποιήσεις, σε κάποιες περιπτώσεις να μοιραστείς την ντουντούκα για τα συνθήματα και να ανεχθείς και το δικό τους πανό.

Συνδικάτα υγείας: αλληλεγγύη σε τι;

Η συνδικαλιστική κάλυψη από την ΠΟΕΔΗΝ του «δικαιώματος» άρνησης του εμβολιασμού υποστηρίζεται με απόψεις και επιχειρήματα. Ας αρχίσουμε όμως αλλιώς: ποια είναι τα προβλήματα με τη συνδικαλιστική υποστήριξη ενός τέτοιου δικαιώματος; Έτσι είναι καλύτερο να κρίνουμε και τις απόψεις ή τα επιχειρήματα που το υποστηρίζουν.

1. Ότι δεν εμπίπτει στην έως τώρα γνωστή γκάμα των εργατικών δικαιωμάτων. Δεν αφορά τον μισθό, τη σύνταξη, τις εργασιακές σχέσεις. Αφορά μια «ελευθερία του ατόμου» κι όχι μια εργατική-κοινωνική κατάκτηση που απειλείται ή διεκδικείται για να κερδηθεί για πρώτη φορά. Δεν αφορά την υπεράσπιση κοινωνικού αγαθού αλλά το «δικαίωμα» κάποιων να μην το χρησιμοποιήσουν σε συνθήκες φονικής πανδημίας.

2. Αυτή η «ελευθερία του ατόμου» διεκδικείται σε έναν εργασιακό χώρο στον οποίο όλων των ειδών οι κοινωνικές κατακτήσεις συνδέονται με δημόσια αγαθά, στα οποία κατ’ απαίτηση του συνδικαλιστικού κινήματος πρέπει όλοι/ες να έχουν δωρεάν πρόσβαση, κατεξοχήν οι εργαζόμενες τάξεις, που έχουν να ελπίζουν μόνο στο δημόσιο σύστημα υγείας. Εδώ λοιπόν έχουμε ένα δημόσιο αγαθό κρίσιμης σημασίας, το εμβόλιο κατά της Covid-19, που διατίθεται δωρεάν. Με τις κυβερνήσεις, ιδιαίτερα την ελληνική, να μετατοπίζονται διαρκώς προς τη στρατηγική της ανοσίας αγέλης, αυτό το δημόσιο αγαθό είναι το κατεξοχήν στήριγμα των εργαζόμενων τάξεων για να προστατευτούν από την πανδημία. Η «ελευθερία του ατόμου» στον μη εμβολιασμό, είναι λοιπόν μια ελευθερία που επί της ουσίας αμφισβητεί το δημόσιο αγαθό του εμβολίου. Ένα ατομικό δικαίωμα ενάντια σε ένα κοινωνικό αγαθό. Αν το εμβόλιο κατά της Covid-19 είναι δημόσιο αγαθό κρίσιμης σημασίας για τις εργαζόμενες τάξεις, δεν είναι «λογικό» ούτε καν ηθικό τα συνδικάτα στον χώρο της υγείας να υποβαθμίζουν τη σημασία του – και μια κινητοποίηση για το δικαίωμα υγειονομικών να μην κάνουν το εμβόλιο, αντικειμενικά και ανεξάρτητα από προθέσεις, απαξιώνει τη σημασία του.

3. Επιπλέον, το εμβόλιο κατά της Covid-19 θα παραμείνει κοινωνικό αγαθό στον βαθμό που διατίθεται δωρεάν. Πράγμα που είναι εντελώς αμφίβολο όταν οι κυβερνήσεις κηρύξουν το τέλος της πανδημίας και την επιστροφή στην «κανονικότητα» αλλά οι αναμνηστικές δόσεις ή και νέες εκδόσεις εμβολίων θα είναι περιοδικά απαραίτητες. Τότε, πόσο αξιόπιστα τα συνδικάτα των υγειονομικών θα υπερασπιστούν τον δημόσιο χαρακτήρα του αγαθού των εμβολίων, όταν τώρα υπερασπίζονται το δικαίωμα υγειονομικών να μην το κάνουν;

4. Το σημαντικότερο: τι μήνυμα δίνουν τα συνδικάτα του χώρου της υγείας στην κοινωνία όσον αφορά τα εμβόλια; Όταν κινητοποιούνται υποστηρίζοντας το «δικαίωμα» υγειονομικών στην άρνηση του εμβολιασμού, αυτό δεν λειτουργεί ενισχυτικά σε όσους/ες, σε όλο το κοινωνικό φάσμα, αρνούνται να εμβολιαστούν; Δεν στηρίζει τις επιφυλάξεις ή τις πεποιθήσεις τους; Δεν προκαλεί συνειρμούς του τύπου «κάτι παραπάνω ξέρουν οι υγειονομικοί»; Δεν υποβαθμίζει στη συνείδηση της κοινωνίας τα εμβόλια ως δημόσιο-κοινωνικό αγαθό;

Τα βασικά αντεπιχειρήματα, από συνδικαλιστικά στελέχη (που είναι στην πλειονότητά τους στελέχη αριστερών οργανώσεων και κομμάτων), είναι τα εξής:
«Τα συνδικάτα υπερασπίζονται το δικαίωμα στην εργασία. Κινδυνεύουν να απολυθούν χιλιάδες εργαζόμενοι».
«Με τις απολύσεις αυτές θα αποδυναμωθεί το δημόσιο σύστημα υγείας».
«Η κυβερνητική υποχρεωτικότητα είναι εργαλειακή, ο πραγματικός στόχος είναι η αποδυνάμωση του δημόσιου συστήματος υγείας».
«Ό,τι και αν είναι ή πιστεύουν όσοι/ες υγειονομικοί αρνούνται τον εμβολιασμό, η ποινή της απόλυσης είναι δυσανάλογη, δεν αξίζουν τέτοια τιμωρία».

Στην πραγματικότητα, όλα αυτά τα επιχειρήματα λένε το ίδιο πράγμα με διαφορετικούς τρόπους: να μη χάσουν οι αρνητές τη δουλειά τους, και έτσι αποδυναμωθεί και το σύστημα υγείας.

Ας πάρουμε πρώτα το επιχείρημα περί αποδυνάμωσης του δημόσιου συστήματος υγείας. Οι ίδιοι που το εκφέρουν, συναισθανόμενοι ότι είναι κάπως παράξενο να υποστηρίζεται το «δικαίωμα» υγειονομικών να μην εμβολιαστούν, καταθέτουν την εξής πρόταση: να μετατεθούν οι αρνητές σε άλλες υπηρεσίες του Δημοσίου. Τότε όμως (κι ας υποθέσουμε ότι οι αρνητές το δέχονται και δεν κάνουν ξανά χρήση του… δικαιώματος άρνησης), δεν θα αποδυναμωνόταν επίσης το δημόσιο σύστημα υγείας; Θα ζητούσαν ασφαλώς τα συνδικάτα στον χώρο της υγείας να συμπληρωθούν οι κενές λόγω μετάθεσης θέσεις με νέες προσλήψεις. Το ίδιο θα κάνουν αν οριστικοποιηθεί η αναστολή εργασίας και η απομάκρυνση χιλιάδων υγειονομικών. Με μια διαφορά: ότι με την πρόταση της μετάθεσης, ζητείται να αυξηθεί ο πληθυσμός των εργαζομένων όχι στο δημόσιο σύστημα υγείας, αλλά σε άλλες υπηρεσίες – για να δοθεί λύση διατήρησης των θέσεων εργασίας των αρνητών, αποδυναμώνεται έτσι και το αίτημα για αύξηση προσλήψεων στο σύστημα υγείας!

Μέχρι τώρα, η αμφισβήτηση του δικαιώματος στην εργασία συνοδευόταν πάντα στον μεν ιδιωτικό τομέα από επιχειρήματα περί «πλεονάζοντος προσωπικού», περί οικονομικών προβλημάτων της επιχείρησης κ.λπ., στον δε δημόσιο τομέα με επιχειρήματα ότι ο «υπερβολικός» αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων αυξάνει υπέρμετρα τις κρατικές δαπάνες και το έλλειμμα αποτελώντας δημοσιονομική «βόμβα» συνοδευόμενα από δυσφημιστικές καμπάνιες για τους «τεμπέληδες του Δημοσίου». Τώρα, τόσο στην κυβέρνηση όσο και στους επιχειρηματίες του ιδιωτικού τομέα προσφέρεται ένα καταλυτικό επιχείρημα: εργαζόμενοι επιφορτισμένοι με τη φροντίδα της υγείας των άλλων, αρνούνται να κάνουν χρήση ενός δημόσιου αγαθού, του εμβολίου, και έτσι να προστατεύσουν τους εαυτούς τους και τους άλλους. Συνήθως, ιδιαίτερα στα χρόνια μετά τα μνημόνια, τις προαποφασισμένες απολύσεις οι εργαζόμενοι δεν είχαν κανέναν τρόπο να τις αποτρέψουν – εκτός από το Δημόσιο, όπου δεν είχαμε απολύσεις αλλά τρομερές περικοπές μισθών και συντάξεων. Τώρα υπάρχει ένας πολύ απλός και αποτελεσματικός τρόπος: να κάνουν το εμβόλιο! Δισεκατομμύρια εργαζόμενοι σε όλο τον κόσμο θα… σκότωναν για έναν τέτοιο «συμβιβασμό» προκειμένου να αποφύγουν μια απόλυση. Στην πραγματικότητα εκατοντάδες εκατομμύρια εργαζόμενοι/ες σε όλο τον κόσμο κάνουν τρισχειρότερους -και πραγματικούς- συμβιβασμούς, επαχθείς και συχνά απεχθείς, προκειμένου να αποφύγουν την απόλυση. Τα ίδια τα εργατικά συνδικάτα θα ήταν σε απείρως καλύτερη μοίρα αν μπορούσαν τόσο εύκολα και απλά να αποτρέψουν απολύσεις. Θα έπρεπε όχι απλώς να συστήνουν στα μέλη τους έναν τέτοιον συμβιβασμό, αλλά με κάποιους τρόπους να τα υποχρεώνουν – εν ονόματι του εργατικού κινήματος!
Όσο για το επιχείρημα ότι δεν αξίζουν την τιμωρία της απόλυσης, το γεγονός ότι αρνούνται να την αποφύγουν με τον πλέον απλό και ανώδυνο τρόπο στην ιστορία του εργατικού κινήματος, αποδεικνύει ότι οι ίδιοι πιστεύουν πως η «θυσία» τους δεν είναι υπερβολική, ότι οι φόβοι και τα «ιδανικά» από τα οποία εμπνέεται την καθιστούν επιθυμητή και κατά κάποιον τρόπο «αποδεκτό κόστος».

Το υποκριτικό κυβερνητικό χειροκρότημα στους υγειονομικούς υπέκρυπτε έναν φόβο και μια ιστορική δυνατότητα για τα συνδικάτα και την Αριστερά του χώρου. Αυτό το κύρος και η αίγλη δεν τους ανήκουν αποκλειστικά˙ είναι «δημόσιο αγαθό» του εργατικού κινήματος, που πρέπει να προστατευτεί πάση θυσία. Με την προκήρυξη κινητοποιήσεων υπεράσπισης του δικαιώματος άρνησης του εμβολιασμού, αυτό το κύρος πλήττεται πολύ σοβαρά. Στο επιχείρημα «οι σκοποί της κυβέρνησης είναι άλλοι, θέλει απολύσεις και αποδυνάμωση του δημόσιου συστήματος υγείας», κάθε λογικός άνθρωπος θα αντιτείνει: αν είναι έτσι όπως τα λέτε, τότε ένας λόγος παραπάνω να τους πείσετε να εμβολιαστούν και να μην επιβάλουν ένα τέτοιο κόστος στο κίνημά σας και στην κοινωνία.

Τα συνδικάτα των υγειονομικών θα έπρεπε να «ανακηρύξουν» τον εμβολιασμό των υγειονομικών «επαγγελματικό προαπαιτούμενο εργασίας» για τον χώρο τους και πρώτα απ’ όλα για τα μέλη τους. Να δηλώσουν καθαρά ότι η άρνηση του εμβολιασμού είναι στην καλύτερη περίπτωση ατομικισμός και στη χειρότερη αντικοινωνική συμπεριφορά – με την εξαίρεση περιπτώσεων που χρήζουν ψυχολογικής συνδρομής ή υπάρχουν ιατρικές αντενδείξεις για τον εμβολιασμό τους.. Για να δώσουν μήνυμα επαγγελματικής συνέπειας, μήνυμα προστασίας και υπεραξίωσης -κι όχι απαξίωσης- του δημόσιου αγαθού του εμβολίου˙ κι έτσι, να καταστήσουν ακόμη πιο πειστικά τα αιτήματα για ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας.


Τα άλλα επιχειρήματα: «είμαστε υπέρ των εμβολίων, αλλά…»

Πάνω στην πίεση της αντιπαράθεσης, οι λαθεμένες επιλογές οδηγούν και σε λάθος επιχειρήματα. Όπως το να λες ότι τελικά δεν είναι καν πρόβλημα το γεγονός ότι υπάρχουν υγειονομικοί αρνητές του εμβολιασμού, διότι είναι μικρό ποσοστό του συνόλου, τηρούν τα υγειονομικά πρωτόκολλα και παίρνουν όλα τα απαιτούμενα μέτρα προστασίας. Ατομική ευθύνη λοιπόν («τηρούμε τα πρωτόκολλα, κι ο καθένας και η καθεμιά ό,τι νομίζει»;). Και γιατί τότε να μην δικαιούνται ανάλογης «απαλλαγής» από τον εμβολιασμό οι πάντες αν τηρούν τα μέτρα προστασίας και τα υγειονομικά πρωτόκολλα;
Τα πιο διαβρωτικά για τις αξίες και τη φυσιογνωμία της Αριστεράς είναι τέτοια επιχειρήματα, της γενικής μορφής «είμαστε υπέρ του εμβολιασμού, αλλά…».
Ούτε τα συνδικάτα ούτε η Αριστερά μπορούν να απαρνηθούν την κοινωνιστική τους παράδοση χωρίς να υποστούν βαριές συνέπειες, πρώτα απ’ όλα στο κύρος τους, που είναι και το πολυτιμότερο κεφάλαιο που διαθέτουν. Το γεγονός ότι είναι ήδη πολύ τραυματισμένο σημαίνει ότι πρέπει να το προστατεύουν κι όχι να διακινδυνεύουν την περαιτέρω απαξίωσή του. Η τωρινή παρασπονδία τους δεν είναι ένα τρέχον λάθος τακτικής αλλά μια παρασπονδία στρατηγικού χαρακτήρα που πρέπει να διορθωθεί άμεσα για να μην έχει παρακμιακές συνέπειες.

Τέλος, είναι προφανές ότι η κυβέρνηση χρησιμοποιεί προσχηματικά την υποχρεωτικότητα στον χώρο της υγείας για να πετύχει αλλότριους στόχους. Ένας λόγος παραπάνω, λοιπόν, το συνδικαλιστικό κίνημα και η Αριστερά να μην πέσουν στην παγίδα – όταν βλέπεις την παγίδα, είναι ανοησία να μπαίνεις οικειοθελώς βαθιά σε αυτήν. Τα υπόλοιπα, δίκαια και φλέγοντα αιτήματα του συνδικαλιστικού κινήματος στον χώρο της υγείας (που όλα συγκλίνουν στη γενική κατεύθυνση της άμεσης και δραστικής στήριξης του δημόσιου συστήματος υγείας, με μαζικές προσλήψεις, αναβάθμιση των υποδομών και, επομένως, γενναία αύξηση της χρηματοδότησης) θα διεκδικηθούν πειστικά και με την κοινωνία στο πλευρό του όχι μαζί αλλά εντελώς διακριτά και ενάντια στο αντικοινωνικό «δικαίωμα» άρνησης του εμβολιασμού και μάλιστα στον χώρο της υγείας!

Υ.Γ. Το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ καταψήφισαν στη Βουλή τη θέσπιση βαριών προστίμων για τα πλαστά πιστοποιητικά εμβολιασμού, το γεγονός ότι η ΠΟΕΔΗΝ δεν έχει τοποθετηθεί σχετικά παρότι αφορά «κυκλώματα» του χώρου αρμοδιότητάς της, αποδεικνύουν πως η παγίδα έχει κι άλλο βάθος, και το κόστος σε αξιοπιστία απέναντι στην κοινωνία μπορεί να αυξηθεί πολύ περισσότερο. Ό,τι κερδήθηκε με κόπο στη διάρκεια της πανδημίας, κινδυνεύει να χαθεί…