«Έχουμε δεσμευτεί για μείωση των ασφαλιστικών εισφορών κατά μισή επιπλέον μονάδα από 1/1/2025 και κατά μία συνολικά έως το τέλος της τετραετίας». Τάδε έφη στις αρχές της εβδομάδας ο Κωστής Χατζηδάκης, αναφερόμενος στους 6 πυλώνες της κυβερνητικής οικονομικής πολιτικής, στους οποίους η «μείωση του μη μισθολογικού κόστους» είναι ο πρώτος και καλύτερος. Στις αναφορές για τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών, πλην της έκφρασης «μη μισθολογικό κόστος», χρησιμοποιείται επίσης η έκφραση «μείωση της φορολογικής επιβάρυνσης της εργασίας». Στις δύο αυτές εκφράσεις, γνήσια τέκνα της κυβερνητικής προπαγάνδας για λογαριασμό των εργοδοτών, αποθεώνεται η «τεχνική» της παραποίησης των εννοιών ώστε να αποκρυβεί η ουσία του μέτρου, δηλαδή ποιος το χρηματοδοτεί, ποιος επωφελείται και ποιος χάνει απ’ αυτό.
«Μη μισθολογικό κόστος»: Η θεμελιώδης παραποίηση. Όχι, πρόκειται για μισθολογικό κόστος! Οι ασφαλιστικές εισφορές είναι μέρος του συνολικού εργατικού μισθού, μοιρασμένο ανάμεσα σε εργοδότες και εργαζομένους, που παρακρατείται για την ασφάλιση των εργαζομένων. Είναι το μέρος του μισθού που δεν καταβάλλεται άμεσα, μήνα με τον μήνα, αλλά συσσωρεύεται με τα χρόνια για ασφαλιστικούς σκοπούς.
Για τον ίδιο λόγο είναι όχι απλώς παραποίηση αλλά πλήρης αντιστροφή -και… διαστροφή- της πραγματικότητας η έκφραση «φορολογική επιβάρυνση της εργασίας». Οι εργοδοτικές εισφορές είναι ασφαλιστική επιβάρυνση του εργοδότη και όχι φορολογική επιβάρυνση της εργασίας! Είναι το μέρος του εργατικού μισθού που ο εργοδότης δεν καταβάλλει άμεσα στον εργαζόμενο, αλλά έμμεσα, στα ασφαλιστικά του ταμεία. Η μείωσή του δεν είναι φοροελάφρυνση της… εργασίας, αλλά ελάφρυνση του εργοδότη από μέρος του «κοινωνικού μισθού» που οφείλει στον εργαζόμενο. Είναι μισθολογική μείωση, που δεν φαίνεται άμεσα, σε αυτά που εισπράττει με τον μήνα ο εργαζόμενος, αλλά φαίνεται με την αύξηση των ορίων ηλικίας, την καθήλωση των συντάξεων, πιθανόν και με νέα μείωσή τους στο μέλλον.
Άμεσα όμως, η μείωση και των ασφαλιστικών εισφορών που καταβάλλει ο εργαζόμενος δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι… ο μισθός του αυξάνεται, ενώ στην πραγματικότητα μειώνεται! Ο εργοδότης κλέβει από τον εργαζόμενο μέρος του «κοινωνικού μισθού» του κι ο εργαζόμενος κλέβει… τον εαυτό του, δηλαδή την ασφάλισή του έναντι ασθένειας, γήρατος κ.λπ. Δεν υπάρχει εδώ κανένα win-win, παρά μόνο μια καλά οργανωμένη και καλά σκηνοθετημένη κλοπή ασφαλιστικών δικαιωμάτων.
Έχοντας φέρει εκατομμύρια μισθωτούς στο όριο της επιβίωσης ή μιας ζωής στην ανασφάλεια και στην καθημερινή πάλη να τα βγάλουν πέρα, η περικοπή του «κοινωνικού μισθού», που εμφανίζεται σαν αύξηση του άμεσα καταβαλλόμενου μισθού, παίρνει τη μορφή κυβερνητικού «δώρου» που ανακουφίζει έστω και λίγο το άχθος της επιβίωσης – η σύνταξη είναι μακριά, τα βάσανα της ζωής είναι τώρα. Όταν λοιπόν η κυβερνητική προπαγάνδα, για λογαριασμό των εργοδοτών, μιλάει για «μη μισθολογικό κόστος» και για «φορολογική επιβάρυνση της εργασίας», πρέπει η απάτη να αποκαλύπτεται: Πρόκειται για μείωση του κοινωνικού μισθού, κλοπή των ασφαλιστικών ταμείων, κλοπή μέρους των συντάξεων, κλοπή συνολικότερα των ασφαλιστικών παροχών.
Φυσικά, οι ίδιοι άνθρωποι που από το 2028 θα αυξήσουν το όριο συνταξιοδότησης κατά ένα έτος επικαλούμενοι την επιδείνωση της αναλογίας μεταξύ αριθμού εργαζομένων και αριθμού συνταξιούχων κ.λπ. κ.λπ., που κάποια στιγμή θα εμφανίσουν μειωμένης αξιοπιστίας αναλογιστικές μελέτες για τα ελλείμματα των ασφαλιστικών ταμείων σε βάθος δεκαετιών, δεν θα μπουν στον κόπο να δημοσιοποιήσουν έναν πολύ απλό και πλήρως αξιόπιστο υπολογισμό: πόσο χάνουν τα ασφαλιστικά ταμεία κάθε χρόνο και σε βάθος χρόνου από τη σημερινή περικοπή των ασφαλιστικών εισφορών…
