Από την εφημερίδα
Η Κόκκινη
(Μάρτης 2023).
Συμπυκνωμένος πολιτικός χρόνος. Μέσα σε ελάχιστα 24ωρα έχει αλλάξει το πολιτικό σκηνικό, οι κινηματικές προτεραιότητες. Όλοι οι επιμέρους αγώνες που δώσαμε τα προηγούμενα χρόνια, έρχονται επιτακτικά στο προσκήνιο.
Για τους ανθρώπους που πετιούνται από τα σπίτια τους, μόνο και μόνο για να ικανοποιηθεί η απληστία των υπερχορτάτων τραπεζών, καλοταϊσμένων με μπόλικο κρατικό χρήμα μέσω επιδοτήσεων.
Για τη ζωή με κουπόνια. Κουπόνια για να φάμε, να μετακινηθούμε, να ζεστάνουμε τα σπίτια μας, να σπουδάσουμε ή να ξεκουραστούμε λίγες μέρες το καλοκαίρι.
Για το ξεπούλημα οποιουδήποτε δημόσιου αγαθού απέμεινε. Για την ιδιωτικοποίηση των μουσείων, των Μεταφορών, ακόμα και του νερού.
Για την εξαθλίωση μέχρις ισοπέδωσης του συστήματος δημόσιας υγείας.
Για τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους και τους ανέργους, που η πανδημία πέρασε σαν οδοστρωτήρας πάνω από τις ζωές μας, και κληθήκαμε για ακόμη μια φορά να πληρώσουμε εμείς το κόστος.
Για τους δολοφονημένους στα νερά της Μεσογείου πρόσφυγες.
Για τις καθημερινές επαναπροωθήσεις από το ελληνικό αστικό κράτος και την αθλιότητα των καμπ.
Για τη φτωχοποίηση της συντριπτικής πλειονότητας των ανθρώπων «των από τα κάτω».
Για τη συνεχή απειλή να γίνουμε κρέας για τα κανόνια, μόνο και μόνο για να θησαυρίσουν οι πολυεθνικές τής ενέργειας.
Για τις φονικές πυρκαγιές και πλημμύρες.
Για τα πανεπιστήμια-κυψέλες ελεύθερης σκέψης και δράσης και όχι αστυνομοκρατούμενες στείρες δομές.
Για να δικαιωθεί η Γεωργία Μπίκα, ο Ζακ, οι επιζώσες ενός βιασμού αδερφές μας. Για να θρηνήσουμε συλλογικά όσες δολοφονήθηκαν. Για να φωνάξουμε τη μόνη αλήθεια πως «ΒΙΑΣΤΗΣ ΕΙΝΑΙ». Για τους Ρομά και τις Ρομνιές, που η ζωή τους έφτασε να κοστίζει λιγότερο από ένα εικοσάευρο.
Για να δικαιωθούν οι σπουδαστ(ρι)ες των καλλιτεχνικών σχολών. Για όλες τις εργατικές μάχες που έδωσαν εκπαιδευτικοί, νοσοκομειακοί γιατροί και νοσηλευτ(ρι)ες, εργαζόμενοι στα λιμάνια, στη Μαλαματίνα, στην e-food, στη ΒΙΟΜΕ, καθώς και όσες, όσα και όσοι σταθήκαμε με αλληλεγγύη στο πλευρό τους.
Όλα εκείνα τα μικρά στηρίγματα μέσα στον χρόνο, όλες εκείνες οι στιγμές που βγήκαμε στους δρόμους ξανά και ξανά φωνάζοντας για το δίκιο, κλιμακώνονται αστραπιαία τις τελευταίες μέρες. Το μακελειό στα Τέμπη ήταν σαν το πάτημα ενός διακόπτη, που πλημμύρισε ξαφνικά το δωμάτιο με φως. Οι εγκληματικές ευθύνες σειράς κυβερνήσεων, η αίσθηση ότι επιβιώνουμε μόνο και μόνο από τύχη, η θλίψη για τον χαμό τόσων νέων παιδιών λειτούργησε σαν αφύπνιση των δυνάμεων του κινήματος. Τα παιδιά από τον Πειραιά, από τη Νίκαια, το Κερατσίνι, τον Κορυδαλλό, το Πέραμα, από τα σχολεία της Αθήνας αλλά και ολόκληρης της χώρας, μέρα με τη μέρα διεκδικούν το δίκιο μιας γενιάς, που την καταδίκασαν στη φτώχεια και τη βία. Και τώρα βλέπουν ότι ένα ταξίδι με το τρένο, αυτό το τρένο που οι πολιτικές δεκαετιών το απαξίωσαν, το ξεπούλησαν όσο-όσο, το κατέστησαν επικίνδυνο, μπορεί να τους στερήσει από τη μια στιγμή στην άλλη τη ζωή τους, τη ζωή των δικών τους ανθρώπων και των φίλων τους.
Χιλιάδες ανθρώπων στον δρόμο. Κάθε μέρα. Με αμείωτο πάθος και ένταση. Αντιμέτωποι με τη βία της αστυνομικής καταστολής μιας κυβέρνησης, που νιώθει ολοένα να χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της. Γι’ αυτό και γίνεται ακόμα αγριότερη. Γι’ αυτό και επιτίθεται με μεγαλύτερη λύσσα ακόμα και πάνω στα σώματα των ανθρώπων, που κατάφεραν να βγουν από το τρένο στα Τέμπη, για να υποστούν τα χημικά και τα γκλοπ μιας πανικόβλητης κυβέρνησης. Μιας κυβέρνησης, που λίγο πριν το τέλος της θητείας της δείχνεται ακόμα πιο ανάλγητη στον πόνο των καταπιεσμένων και των φτωχών, ακόμα πιο πρόθυμη να υπηρετήσει τα συμφέροντα των αφεντικών παρά ποτέ.
Τη φετινή 8η Μάρτη συντονιζόμαστε με τα μεγαλειώδη απεργιακά κινήματα, που έχουν συνταράξει ήδη την Ευρώπη: στη Γαλλία με αιχμή τη συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση, που επιχειρεί ο Μακρόν, καθώς και την ακρίβεια στην ενέργεια. Στη Βρετανία για τις Μεταφορές και τη Δημόσια Υγεία. Στην Ιταλία τής Μελόνι με τις ολοένα και ογκούμενες αντιφασιστικές και αντιρατσιστικές διαδηλώσεις. Στη Γερμανία με τις τεράστιες αντιπολεμικές διαδηλώσεις με αφορμή τον πενταπλασιασμό των στρατιωτικών δαπανών, προκειμένου να σταλεί στρατιωτικό υλικό στον πόλεμο στην Ουκρανία.
Η φετινή φεμινιστική 8η Μάρτη –και οι πυρετώδεις μέρες που προβλέπεται να ακολουθήσουν- να γίνει το μεγάφωνο της οργής όλων όσων φωνάζουμε «Δεν θα υποχωρήσουμε άλλο – Δε θα σας παραχωρήσουμε τίποτα».
Γενική απεργία διαρκείας.
Χτες μπορεί να ήταν νωρίς. Αύριο ίσως θα είναι πλέον αργά.
Να ρίξουμε την κυβέρνηση, που έχει βάψει με αίμα τα χέρια της.
Να είμαστε στους δρόμους διεκδικώντας με πάθος το αυτονόητο:
Μια ζωή αξιοβίωτη για όλα τα πλάσματα.