Στα πλαίσια του διαλόγου σχετικά με το Ουκρανικό ζήτημα, το CommuneOrgGr φιλοξενεί ποικίλες και διαφορετικές απόψεις του αριστερού πολιτικού χώρου, οι οποίες όμως δεν αποτελούν οπωσδήποτε τις απόψεις της συντακτικής ομάδας της σελίδας μας. Αυτές έχουν εκτεθεί στο δημοσιευμένο άρθρο “Ενάντια στη ρωσική εισβολή, το ΝΑΤΟ, τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο”.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στα γερμανικά, der Freitag, 14/03/2022
και στα ιταλικά στο Il Manifesto 18/03/2022.
Ακτιβιστές των κοινωνικών κινημάτων, εργαζόμενοι, επιστήμονες, εργαζόμενοι στον πολιτισμό όλων των χωρών!
Το τερατώδες συνέβη: ο πόλεμος επέστρεψε και πάλι στην καθημερινή ζωή της Ευρώπης. Αυτή τη στιγμή οι μεγάλες πόλεις της Ουκρανίας μετατρέπονται σε πεδία μάχης. Ειρηνικοί άνθρωποι διαλύονται από οβίδες και ρουκέτες ή θάβονται κάτω από τα ερείπια των σπιτιών τους.
Όσοι επιβιώνουν από τις βάρβαρες επιθέσεις σε υπόγεια κελάρια ή υπόγειες σήραγγες οδηγούνται σε φυγή από την πείνα, το κρύο, την έλλειψη νερού και το σκοτάδι. Η βαρβαρότητα επέστρεψε.
Για περισσότερα από 20 χρόνια, αυτή η κόλαση αναπτύσσεται και εξαπλώνεται: πρώτα στην Τσετσενία και τη Γιουγκοσλαβία, στη συνέχεια στο Αφγανιστάν, το Ιράκ και σήμερα στην Υεμένη, τη Συρία και άλλες περιοχές της Μέσης Ανατολής.
Τώρα έφτασε και πάλι στην Ευρώπη και πήρε καταστροφικές διαστάσεις με τον επιθετικό πόλεμο της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας. Μητροπολιτικά συγκροτήματα που κατοικούνται από εκατομμύρια ανθρώπους έχουν γίνει οι κύριες ζώνες μάχης των δύο στρατών.
Η ωμή πραγματικότητα των στρατιωτικών συγκρούσεων έχει πολλές αιτίες. Εκφράζει την αυξανόμενη αντιπαλότητα μεταξύ των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, η οποία συσσωρεύεται τις τελευταίες δεκαετίες πίσω από τη βιτρίνα της παγκόσμιας οικονομικής παγκοσμιοποίησης.
Το καπιταλιστικό παγκόσμιο σύστημα έδειξε για άλλη μια φορά το πρόσωπο του Ιανού. Από τη μία πλευρά, βασίζεται στην κερδοφόρα παγκόσμια ειρήνη των παγκοσμιοποιημένων αλυσίδων εμπορευμάτων και των πληροφοριακών συστημάτων για να αναδιαμορφώσει την εκμετάλλευση των εργατικών τάξεων και να φτάσει μαζί της στις πιο απομακρυσμένες γωνιές του πλανήτη.
Από την άλλη, εξαπολύει όλο και πιο βίαιους αγώνες για γεωστρατηγικές ζώνες επιρροής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Κίνα, η οποία έχει συνδυάσει το σχέδιο του «Νέου Δρόμου του Μεταξιού» για τη σύνδεση των ηπείρων με εδαφικές διεκδικήσεις επί της Ταϊβάν και της Θάλασσας της Νότιας Κίνας.
Αλλά και η συμπεριφορά των ΗΠΑ είναι χαρακτηριστική από την άποψη αυτή. Προκειμένου να διασφαλίσει την παγκόσμια οικονομική της ηγεμονία, η Ουάσιγκτον έχει μετατρέψει τη χώρα αυτή της Ανατολικής Ασίας σε εδαφική προέκταση του παραγωγικού της δυναμικού.
Ταυτόχρονα, η Ουάσιγκτον σαμποτάρει σε όλα τα επίπεδα τον Νέο Δρόμο του Μεταξιού της Κίνας και έχει κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να υπονομεύσει τις ειρηνικές οικονομικές σχέσεις μεταξύ Κίνας, Ρωσίας και Ευρώπης.
Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση των ΗΠΑ έχει τοποθετήσει το σύστημα στρατιωτικών συμμαχιών της, το ΝΑΤΟ, εναντίον της Ρωσικής Ομοσπονδίας για να αποτρέψει την ενσωμάτωση του διαδόχου της έκπτωτης σοβιετικής αυτοκρατορίας σε μια διευρυμένη, σταθερή και ειρηνική ευρωπαϊκή τάξη με αμοιβαίες εγγυήσεις ασφαλείας.
Το σαμποτάζ του Nord Stream 2 δείχνει ότι η οικονομική πίεση είναι εξίσου σημαντική εδώ όπως και στην τοποθέτηση εναντίον της Κίνας: αυτό που οι ΗΠΑ πέτυχαν εναντίον της Ρωσίας αποδείχθηκε μπούμερανγκ στην περίπτωση της Κίνας και ενίσχυσε την άνοδο της Κίνας ως ανταγωνιστικής παγκόσμιας δύναμης.
Τέλος, ως τρίτος βάρβαρος παράγοντας, έχει μπει στο παιχνίδι ο ισλαμικός φονταμενταλισμός, μια βαθιά οπισθοδρομική παραλλαγή του αντιιμπεριαλισμού που επιδιώκει μια πατριαρχική θεοκρατία.
Οι εξελίξεις αυτές έχουν καταστεί απειλή για την ανθρωπότητα, επειδή όλα τα μέρη που εμπλέκονται στις συγκρούσεις έχουν τη δυνατότητα να βασίζονται σε πολεμικό υλικό του οποίου η προηγμένη τεχνολογία αυξάνει την καταστροφική του δυναμική σε σχέση με τα συμβατικά οπλικά συστήματα.
Ο επιθετικός πόλεμος της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας, που εξαπολύθηκε στις 24 Φεβρουαρίου, μπορεί να γίνει κατανοητός μόνο σε αυτό το πλαίσιο. Και η προϊστορία της σύγκρουσης μπορεί επίσης να εξηγηθεί από αυτές τις συνδέσεις.
Όταν η σοβιετική αυτοκρατορία κατέρρευσε, οι ΗΠΑ απέσπασαν την έγκριση της Ρωσίας για την ένταξη της ενωμένης Γερμανίας στο ΝΑΤΟ με αντάλλαγμα την υπόσχεση να μην επεκταθεί περαιτέρω το ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη. Εκείνη την εποχή, οι πιθανότητες εκδημοκρατισμού της Ρωσίας και ανοίγματος προς την Ευρώπη ήταν αρκετά ευνοϊκές.
Ωστόσο, η ευκαιρία αυτή χάθηκε μετά από λίγα χρόνια. Από το 1997 το ΝΑΤΟ, αρχικά κρυφά και στη συνέχεια ανοιχτά, είχε ακολουθήσει μια πολιτική επέκτασης προς τα ανατολικά, με την Ευρωπαϊκή Ένωση να ακολουθεί στο πέρασμά της. Η εξέλιξη αυτή θεωρήθηκε ταπείνωση και κίνδυνος από τη ρωσική ελίτ εξουσίας, καθώς και από την πλειονότητα του πληθυσμού.
Υπήρχαν επίσης αντίρροπες τάσεις αμοιβαίας κατανόησης, ιδίως στη Γαλλία και τη Γερμανία. Ωστόσο, ανατράπηκαν από τη νέα ειδική συμμαχία των ΗΠΑ με τα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης.
Αυτή η αλαζονεία δημιούργησε τις εξωτερικές συνθήκες στη Ρωσία για την εφαρμογή της στρατηγικής του ιμπεριαλιστικού αναθεωρητισμού που προπαγάνδιζαν τμήματα της εξουσιαστικής ελίτ από την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης και στη συνέχεια κορυφώθηκε στην εποχή Πούτιν.
Τα προειδοποιητικά σήματα αυτής της νέας πορείας -ο πόλεμος στη Γεωργία το 2008 και η προσάρτηση της Κριμαίας το 2014- αγνοήθηκαν. Αντ’ αυτού, η οικοδόμηση των υποδομών του ΝΑΤΟ προχώρησε στην Ουκρανία, παρόλο που η χώρα είχε εμπλακεί σε έναν εμφύλιο πόλεμο με έμμεση ρωσική εμπλοκή από το 2014.
Οι κοινές ασκήσεις των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων με το ΝΑΤΟ τον Σεπτέμβριο του 2021 σηματοδότησαν τότε το πέρασμα της «κόκκινης γραμμής».
Η επέκταση του ΝΑΤΟ σε απόσταση 1.200 χιλιομέτρων από τα δυτικά σύνορα της Ρωσίας ήταν ανυπόφορη για τη ρωσική εξουσία και τη στρατιωτική ελίτ και αποφάσισαν να διεξάγουν επιθετικό πόλεμο κατά της Ουκρανίας πριν αυτή μπορέσει να ενταχθεί επίσημα στο ΝΑΤΟ.
Αυτές οι εκτιμήσεις δεν αποτελούν δικαιολογία. Τίποτα δεν θα μπορούσε να δικαιολογήσει τον επιθετικό πόλεμο της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας.
Είναι απλώς θέμα διευκρίνισης ότι αυτού του καταστροφικού επιθετικού πολέμου προηγήθηκαν επίσης ιμπεριαλιστικές επιθετικές πράξεις από την πλευρά της Δύσης, οι οποίες προκάλεσαν στη Ρωσία του Πούτιν μια γεωστρατηγική λογική κοινή για όλες τις ιμπεριαλιστικές ελίτ εξουσίας.
Φανταστείτε να είχε υπογράψει η Ρωσική Ομοσπονδία στρατιωτικό σύμφωνο με την Κούβα και το Μεξικό και να έχτιζε μια στρατιωτική υποδομή που να στρέφεται κατά των ΗΠΑ στην Καραϊβική και ακριβώς έξω από τα νότια σύνορά της!
Αυτή η σύγκριση καθιστά σαφές ότι δεν μπορούμε να είμαστε συμμέτοχοι σε αυτό το καταστροφικό παιχνίδι των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Καταδικάζουμε τη ρωσική επιθετικότητα με τον πιο έντονο τρόπο. Αλλά απορρίπτουμε επίσης σθεναρά τις ελίτ εξουσίας της Δύσης.
Αντί να παραδεχτούν την αποτυχία των άκρατων επεκτατικών τους στόχων, τώρα διπλασιάζουν τη στρατιωτική κλιμάκωση, προωθώντας έναν οικονομικό πόλεμο πλήρους κλίμακας, καθώς και εκτεταμένες επιχειρήσεις στρατιωτικής βοήθειας και προμήθειες όπλων.
Γνωρίζουμε ότι με αυτή τη θέση αντιπροσωπεύουμε σήμερα μόνο μια μικρή μειοψηφία όλων των άμεσων και έμμεσων ενδιαφερομένων στον πόλεμο της Ουκρανίας.
Όμως δεν πρέπει να εκχωρήσουμε την ταυτότητά μας, τον προσανατολισμό μας προς τους κοινωνικούς και χειραφετητικούς αγώνες για ισότητα και αυτοδιάθεση, στη λογική του ιμπεριαλιστικού πολέμου και στον κυνισμό των πολεμοκάπηλων από όλες τις πλευρές.
Οι στρατιωτικές σφαγές, οι δολοφονίες αμάχων, οι βομβαρδισμοί, η πείνα και ο μαζικός εκτοπισμός του ουκρανικού πληθυσμού, καθώς και η καταστροφή των κοινωνικών υποδομών πρέπει να σταματήσουν.
Δεν πρέπει να επιτρέψουμε στο ΝΑΤΟ και τη Δύση να αφήσουν την Ουκρανία να υπερασπιστεί τον εαυτό της μέχρι και τον τελευταίο Ουκρανό που είναι ικανός για στρατιωτική θητεία, ούτε να επιτρέψουμε στο ρωσικό Γενικό Επιτελείο να στείλει δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες και κληρωτούς στον θάνατο.
Τα παιδιά και τα εγγόνια μας δεν πρέπει να χρειαστεί να μας ρωτήσουν γιατί δεν κάναμε τίποτα για να αποτρέψουμε την κλιμάκωση της ουκρανικής σύγκρουσης σε έναν μεγάλο ευρωπαϊκό πόλεμο ή ακόμη και σε έναν πυρηνικό Αρμαγεδδώνα.
Αυτός ο κίνδυνος έχει αυξηθεί σταθερά λόγω της μαζικής στρατιωτικής υποστήριξης των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ και των αυστηρών οικονομικών κυρώσεων. Δεν μπορούμε να είμαστε παθητικοί θεατές. Εάν η κλιμάκωση συνεχιστεί, θα μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε τη φρίκη του πολέμου τις επόμενες εβδομάδες, όπως ακριβώς κάνει σήμερα ο ουκρανικός άμαχος πληθυσμός.
Απαιτούμε:
- Άμεση κατάπαυση του πυρός και αποχώρηση όλων των ένοπλων στρατευμάτων από κάθε πληθυσμιακό κέντρο.
- Απόσυρση των ρωσικών στρατευμάτων από την Ουκρανία. Αφοπλισμό και διάλυση όλων των παραστρατιωτικών μονάδων στο έδαφος της Ουκρανίας.
- Άμεση παύση των παραδόσεων όπλων και της συγκαλυμμένης εμπλοκής του ΝΑΤΟ στον πόλεμο.
- Άμεση άρση των κυρώσεων και τερματισμό του οικονομικού πολέμου.
- Έναρξη ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας υπό την εποπτεία του ΟΑΣΕ. Διασφάλιση της επ’ αόριστον ουδετερότητας της Ουκρανίας και διάλυση των υποδομών του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία με αντάλλαγμα ολοκληρωμένες και διεθνώς υποστηριζόμενες εγγυήσεις ασφάλειας προς τη Ρωσία.
- Εγκαθίδρυση της Ουκρανίας ως ανεξάρτητου κράτους-γέφυρας μεταξύ ΝΑΤΟ/ΕΕ και Ρωσίας υπό την ομπρέλα του ΟΑΣΕ. Διμερείς συνθήκες ανασυγκρότησης και οικονομικής συνεργασίας της Ουκρανίας με την ΕΕ και τη μετασοβιετική τελωνειακή ένωση.
Γνωρίζουμε καλά ότι αυτά τα αιτήματα θα παραμείνουν κενά λόγια μέχρι να υιοθετηθούν από τα κοινωνικά κινήματα, τις εργατικές τάξεις και την κριτική διανόηση σε μια διεθνώς συντονισμένη προσπάθεια.
Είναι επομένως καιρός να κινητοποιήσουμε μια ευρεία αντιμιλιταριστική αντίσταση που θα είναι ολοκληρωμένα και διεθνώς ενσωματωμένη στους κοινωνικούς αγώνες. Αυτή η προσέγγιση δεν είναι καθόλου μάταιη, όπως έδειξε η συμβολή της αντίστασης ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ στην παγκόσμια κοινωνική εξέγερση στα τέλη της δεκαετίας του 1960.
Προτείνουμε λοιπόν ως πρώτα βήματα για την κινητοποίηση της αντίστασης:
- Tη διακοπή όλων των αποστολών όπλων προς την Ουκρανία και τις άλλες εμπόλεμες ζώνες του κόσμου μέσω δράσεων μποϊκοτάζ.
- Την έναρξη εκστρατείας άρνησης στρατιωτικής θητείας σε όλους τους στρατούς που εμπλέκονται άμεσα ή έμμεσα στον πόλεμο της Ουκρανίας: άρνηση στράτευσης, άρνηση διαταγών, λιποταξία από μονάδες μάχης και ανεφοδιασμού, είτε πρόκειται για ρωσικές είτε για ουκρανικές ή ΝΑΤΟϊκές μονάδες. Ανάπτυξη κινήματος αλληλεγγύης στο εξωτερικό για τους αντιρρησίες συνείδησης.
- Συμμετοχή σε επιχειρήσεις αρωγής για την υποστήριξη όλων των προσφύγων από την Ουκρανία καθώς και από όλες τις άλλες περιοχές πολέμου και εμφυλίου πολέμου, χωρίς διάκριση.
- Ήρθε η ώρα να πάρουμε θέση ενάντια στον αποπροσανατολισμό του κινήματος ειρήνης και διαμαρτυρίας. Οι μαζικές διαδηλώσεις σε όλο τον κόσμο και τα συμφέροντα των εργατικών τάξεων στρέφονται ενάντια σε όλες τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και δεν πρέπει να πάρουν θέση στο πλευρό κάποιας από αυτές.
- Στόχος ήταν και είναι το ξεπέρασμα της εκμετάλλευσης, της πατριαρχικής καταπίεσης, του ρατσισμού, του εθνικισμού, της καταστροφής της φύσης και η επιβολή των ατομικών και κοινωνικών ανθρώπινων δικαιωμάτων. Τώρα πρέπει να προστεθεί και ο αγώνας ενάντια στην αναβίωση της βαρβαρότητας.
Ήρθε η ώρα οι πολέμιοι του πολέμου σε όλες τις χώρες να ενωθούν πριν να είναι πολύ αργά. Ο κίνδυνος χρήσης πυρηνικών όπλων είναι υπαρκτός. Πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τον αποτρέψουμε. Αυτή είναι η ευθύνη μας απέναντι στα παιδιά και τα εγγόνια μας!
Αρχικοί υπογράφοντες:
Sergio Bologna, ιστορικός και σύμβουλος logistics, Μιλάνο
Rüdiger Hachtmann, ιστορικός, Βερολίνο
Erik Merks, συνταξιούχος συνδικαλιστής, Αμβούργο
Karl Heinz Roth, ιστορικός και γιατρός, Βρέμη
Bernd Schrader, κοινωνιολόγος, Ανόβερο