Οι απόψεις του άρθρου δεν είναι αναγκαστικά απόψεις της συντακτικής επιτροπής.
Μια σύγχρονη κομμουνιστική οργάνωση «που να απαντά στις προκλήσεις της εποχής μας» θέλει να είναι η Μετάβαση — Οργάνωση για την Κομμουνιστική Προοπτική, που θέλει να επιτύχει «νέες εφόδους προς τον ουρανό». Θέτει, λοιπόν, το ζήτημα της επανίδρυσης του κομμουνιστικού κινήματος όσον αφορά την πολιτική στρατηγική, την τακτική και τις μορφές οργάνωσης. Στην ιδρυτική της διακήρυξη εξηγεί με ποιο τρόπο θα γίνουν αυτά:
Όλα είναι μεταβατικά για την Μετάβαση, και ο κομμουνισμός είναι μια «προοπτική» —όπως ρητά το δηλώνει το όνομα της οργάνωσης. Καταρχάς, μεταβατική είναι η προτεινόμενη πολιτική οργάνωση, που θα έχει μεν πολιτική και οργανωτική συγκρότηση, αλλά θα επιδιώκει διαρκώς την «αυτοϋπέρβασή της» με διαδικασίες ανασύνθεσης, ώστε τελικά να προκύψει πρώτα, μια νέα, μεγαλύτερη, ποιοτικά ανώτερη, κομμουνιστική οργάνωση, και μετά πλέον, «προοπτικά, ένα αντίστοιχο κόμμα». Κύριο καθήκον αυτής της οργάνωσης, στη διάρκεια της μεταβατικής περιόδου, θα είναι να συγκεντρώσει διανοητικές δυνάμεις και να συσπειρώσει εργατικές κοινωνικές δυνάμεις ώστε να επιτευχθεί ένα άλμα στη μαρξιστική θεωρία και στο κομμουνιστικό πρόγραμμα. Προκύπτει από αυτά ότι η μαρξιστική θεωρία και το κομμουνιστικό πρόγραμμα στην παρούσα κατάστασή τους δεν επαρκούν και η οργάνωση θα πρέπει να αναλάβει «πολύμορφο έργο». Και για να μην μας μείνει καμμία αμφιβολία, η Μετάβαση μας εξηγεί ότι αυτό το πολύμορφο έργο αποτελεί «στόχο μιας ολόκληρης ιστορικής περιόδου».
Συνοψίζοντας: Η Μετάβαση θα χρειαστεί μιαν ολόκληρη ιστορική περίοδο για να συγκροτήσει προοπτικά ένα ποιοτικά ανώτερο κόμμα, να συγκεντρώσει κοινωνικές δυνάμεις, να κάνει άλμα στην μαρξιστική θεωρία και στο κομμουνιστικό πρόγραμμα, και αφού επιτευχθούν όλα αυτά θα προχωρήσει στην ίδρυση κομμουνιστικού κόμματος.
Ας συνεχίσει, λοιπόν, η Ιστορία τον δρόμο της, εμείς έχουμε προγραμματίσει τις κινήσεις μας «για μια ολόκληρη περίοδο», λέει η Μετάβαση. Η πλάνη του μακροπρόθεσμου προγραμματισμού των μελλοντικών κοινωνικών αγώνων και της μελλοντικής κομματικής συγκρότησης ερήμην της ιστορικής συγκυρίας, πλάνη που διακατείχε τα κομμουνιστικά κόμματα με την μορφή της θεωρίας των σταδίων, είναι ακόμη εδώ, σε νέα συσκευασία, υπό τον ψευδεπίγραφο τίτλο της «μετάβασης».
Πού ακριβώς, βρίσκεται η πλάνη; Ενώ η Μετάβαση ονειρεύεται μια μετάβαση «για μια ολόκληρη ιστορική περίοδο» στην «προοπτική» του κομμουνισμού, που αποκτά έτσι τον χαρακτήρα Δευτέρας Παρουσίας, στην σημερινή συγκυρία αναδιάρθρωσης του καπιταλισμού, διακυβεύονται αμέσως, εδώ και τώρα, οι ζωές των υποτελών κοινωνικών τάξεων αλλά και των αστικών τάξεων της Ευρώπης, που δεν ξέρουν πια πώς να ηγεμονεύουν, πώς να κυβερνούν δηλαδή στο όνομα του γενικού συμφέροντος, που έχουν διαπιστώσει ότι δεν μπορούν πλέον να αυξάνουν την υπεραξία όπως πρώτα, δηλαδή με αυξήσεις της παραγωγικότητας της εργασίας (με την σχετική υπεραξία, στο λεξιλόγιο του Μαρξ), και για αυτό πρέπει να στραφούν, και όντως στρέφονται εναντίον μας με τον πιο ανθρωποφάγο και καταστροφικό τρόπο. Η αναδιάρθρωση του καπιταλισμού έχει ήδη ξεκινήσει και αναπτύσσεται με πολύ γοργά βήματα μετά την πανδημία με σκοπό την μακροχρόνια διασφάλιση των συνθηκών της διαρκούς απαξίωσης της εργασίας. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει για την αστική τάξη, βαδίζει με τρόπο βίαιο όσο και τυφλό, χωρίς ηγεμονικό σχέδιο και χωρίς νομιμοποιητικό λόγο περί του γενικού συμφέροντος, από όπου απορρέουν οι συμμαχίες της με την ακροδεξιά τόσο ως ρόπαλο όσο και ως προαγωγό της λαϊκής Δεξιάς. Μέσα σε μια τέτοια συγκυρία, κάθε σχέδιο που αναφέρεται σε οποιαδήποτε ανασυγκρότηση μακράς πνοής, που θα διαρκέσει «μια ολόκληρη περίοδο», είναι εκτός τόπου και χρόνου.
Στην σημερινή συγκυρία αδυσώπητου ταξικού πολέμου που διεξάγουν οι αστικές τάξεις της Ευρώπης εναντίον μας, δεν υπάρχει έξοδος διαφυγής, βρισκόμαστε σε κατάσταση περικύκλωσης: αυτή, λοιπόν, είναι η στιγμή κατά την οποία οι μεγάλες διεκδικήσεις του κομμουνιστικού κινήματος καθίστανται ευθύς αμέσως επίκαιρες. Αυτή είναι η ώρα να θέσουμε το ζήτημα των παραγωγικών σχέσεων, δηλαδή το ζήτημα πώς παράγουμε, γιατί και για ποιον, το ερώτημα γιατί αυτές οι σχέσεις παραγωγής και όχι άλλες, γιατί η ιδιωτική ιδιοκτησία και όχι άλλη, και πρέπει να θέσουμε αυτές τις ερωτήσεις τώρα, επειγόντως, επειδή το σχήμα των πραγμάτων που έρχονται εξαρτάται από τις απαντήσεις, και επειδή έχουμε πλησιάσει επικίνδυνα στην κρίσιμη διχάλα που χωρίζει τον δρόμο προς τον σοσιαλισμό από τον δρόμο προς την βαρβαρότητα και την οικολογική καταστροφή. Αυτή δεν είναι η ώρα για μακρόπνοα σχέδια ανασυγκρότησης, που θεωρούν ότι για την ώρα επιβάλλονται τα «άμεσα» αιτήματα, ο «οικονομικός αγώνας», και για την κομμουνιστική προοπτική «θα δούμε», αλλά η ώρα να θέσουμε σε αμφισβήτηση όλες τις κοινωνικές σχέσεις της αστικής κοινωνίας, τους θεσμούς που οργανώνουν την καθημερινή ζωή εδώ και τώρα, την διείσδυση των εμπορευματικών σχέσεων και της αστικής ιδεολογίας σε όλους τους πόρους της κοινωνικής ζωής, ακόμα και στα σχολεία και στις οικογένειες και στις διαπροσωπικές σχέσεις. Κομμουνιστική πολιτική είναι αυτή που ενισχύει την ιστορική τάση του κομμουνισμού, κάθε τι που ενεδρεύει μέσα στον καπιταλισμό ως πρόπλασμα ή προϋπόθεση της μελλοντικής κοινωνίας. Είναι η εισβολή του κομμουνισμού εκεί όπου ο καπιταλισμός διαπλάθει τις ανθρώπινες σχέσεις στην παραγωγή και στην καθημερινή ζωή έτσι ώστε να αντιστοιχούν στις προτεραιότητες της κερδοφορίας και της συσσώρευσης κεφαλαίου. Η κομμουνιστική πολιτική δεν περιμένει την Δευτέρα Παρουσία. Εάν την περιμένει, δεν είναι κομμουνιστική.
