Ο προεκλογικός πανικός των απολογητών του διχοτομισμού

Ο Αναστασιάδης είναι ο μοναδικός πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας που κυνικά πρότεινε διχοτόμηση της χώρας στην τουρκική πλευρά, στην ελληνική πλευρά και στους συνεργάτες του, όπως τον αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο κ.ά. Ο δε υπαρκτός διχοτομισμός δεν είναι μόνο ιδεολογία, αλλά συνειδητή κυβερνητική πολιτική που τίθεται σε εφαρμογή.

Μια τοποθέτησή μου για το ζήτημα μετατράπηκε σε αντικείμενο λυσσαλέας επίθεσης από τους κυβερνώντες με πρωτεργάτες δήθεν «επαναπροσεγγιστές» του αστικού πρωτευουσιάνικου ΔΗΣΥ (Ν. Τορναρίτης, Ξένια Κωνσταντίνου, Μιχάλης Σοφοκλέους). Οι όροι της συζήτησης είναι υστερικοί και άκρως προβληματικοί, με τα στελέχη όλων των αποχρώσεων του κυβερνώντος κόμματος να παρελαύνουν στα κανάλια, τον κυβερνητικό εκπρόσωπο και το κυβερνητικό κόμμα να διαστρεβλώνουν και να παραπλανούν. Μέχρι και το ΡΙΚ, ως γνήσιο κυβερνητικό φερέφωνο, το μετέδωσε με στρεβλό τρόπο στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων. Φυσικά, ούτε δικαίωμα απάντησης υπάρχει ούτε δεοντολογία…

Κράτος, έθνος, εθνικισμός, κυβέρνηση, καθεστώς, διχοτόμηση – όλα αυτά τα ζητήματα αποτελούν αντικείμενο επιστημονικής μου έρευνας που πάει πίσω στη δεκαετία του 1990. Έχω ασχοληθεί με αυτά από τη διδακτορική μου διατριβή μέχρι διάφορα κείμενά μου, όπως το βιβλίο Η διαλεκτική του έθνους-κράτους και το καθεστώς εξαίρεσης – συνταγματικές και κοινωνιολογικές μελέτες για την ευρωκυπριακή συγκυρία και το εθνικό ζήτημα (εκδ. Σαββάλα, 2010).

Τι υποστήριξα;

Πρώτο, δεν υπάρχει τίποτε το μεμπτό στις αναφορές για «καθεστώς στον Νότο», ούτε και παράγει οποιαδήποτε νομικά ή πολιτικά αποτελέσματα. Έχω θέσει ζήτημα υφαρπαγής του κράτους (state capture) από μια παρασιτική κάστα υπό τον Νίκο Αναστασιάδη, όπως αποδεικνύεται από την μικρή ομάδα που κερδοσκοπεί από την πώληση χρυσών διαβατηρίων (1). Ο Μακάριος Δρουσιώτης στο ομώνυμο μπεστ-σέλερ του αναφέρεται σε «συμμορία», δηλαδή εγκληματική ομάδα που διαχειρίζεται το κράτος («Η Συμμορία», εκδόσεις Αλφάδι, 2020).

Δεύτερο, ο όρος «καθεστώς» αναφέρεται σε μόρφωμα εξουσίας ενός κράτους, το οποίο μπορεί να είναι είτε δημοκρατικό είτε μη δημοκρατικό. Σαφέστατα, υπάρχουν ολοκληρωτικές τάσεις σε «καθεστώτα εξαίρεσης» όπου αναστέλλονται οι δημοκρατικές ελευθερίες και συνταγματικές πρόνοιες στο όνομα καταστάσεων έκτακτης ανάγκης. Η τάση για επέκταση και πολλαπλασιασμό των καθεστώτων αυτών έχει φτάσει στη χώρα μας σε επικίνδυνα επίπεδα σήμερα, ώστε να απειλείται ο δημοκρατικός χαρακτήρας και μορφή του κράτους. Εξάλλου, ιστορικά καταδεικνύεται ότι η σχέση μεταξύ της δημοκρατικής παράλυσης/κατάργησης της δημοκρατίας και του εθνικιστικού ολοκληρωτισμού είναι ανάλογη. Αυτό έγινε το 1974 με το πραξικόπημα της ελληνικής χούντας/ΕΟΚΑ Β, το οποίο ήταν το πρόσχημα για την στρατιωτική εισβολή του Τουρκικού στρατού που διαμέλισε τη χώρα.

Αυτό γίνεται και σήμερα, με τη διχοτομική πολιτική που ντύνεται εθνικιστικά-πατριωτικά χρώματα. Επομένως, ο όρος «καθεστώς» αναφέρεται στις απαράδεκτες διαδικασίες αποδημοκρατικοποίησης. Παρά το γεγονός ότι είχε εκλεγεί ο Αναστασιάδης, η υφαρπαγή του κράτους αποτελεί συντελεσμένο γεγονός. Η βαθιά διαφθορά, η διαπλοκή (με πιο σκανδαλώδεις τις πωλήσεις διαβατηρίων και το ξεπούλημα-έγκλημα του συνεργατισμού και η μαζική μεταφορά εισοδήματος και πλούτου από τους εργαζόμενους στο κεφάλαιο) δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου. Η κυβέρνηση έχει αλώσει τους δημοκρατικούς θεσμούς και το κράτος δικαίου (π.χ. ανεξάρτητες αρχές έχουν υποταχθεί στη εκτελεστική εξουσία, όπως η Γενική Εισαγγελία, οι αρχές κατά των διακρίσεων με διορισμούς ημετέρων). Επίσης, ελέω πανδημίας καθημερινά παραβιάζονται θεμελιώδη δικαιώματα και κυβερνά με διατάγματα χωρίς νομιμοποίηση, σε βαθμό που μπορούμε να μιλούμε για καθεστώς που όλο και προσομοιάζει με αυτό του Όρμπαν.

Τρίτο, η λέξη «Νότος» αποτελεί γεωγραφικό προσδιορισμό, αλλά δυστυχώς γεγονός που παγίωσε την απαράδεκτη ντε φάκτο διαίρεση της χώρας από τις πολιτικές Αναστασιάδης-Τατάρ/Ερτογάν. Είναι αυτά που ο Χάρης Γεωργιάδης, αντιπρόεδρος του ΔΗΣΥ και υποψήφιος βουλευτής, απαιτεί να αποδεχτούμε ως «διχοτόμηση εκ των πραγμάτων» (Καθημερινή, 10/1/2021). Στην απέναντι βόρεια πλευρά του συρματοπλέγματος, δυστυχώς ο Τατάρ ανοικτά εφαρμόζει αυτά που διατείνεται – όπως προφανώς ήλπιζε ο Αναστασιάδης αρνούμενος να συμφωνήσει με τον Μουσταφά Ακινσί στον Κραν Μοντανά. Στη από δω πλευρά, τη νότια δηλαδή, η συγκυβερνώσα κλίκα/συμμορία/κάστα ελέγχει την πολιτική εξουσία στο όνομα της κοινωνικής τάξης που έχει τον οικονομικό και πολιτικό έλεγχο της χώρας και εφαρμόζει την ιδεολογία του διχοτομισμού που εύστοχα περιγράφει ο κοινωνιολόγος Γρηγόρης Ιωάννου στο βιβλίο του «Ο Ντενκτάς στον Νότο» (εκδ. Ψηφίδες).

Τέταρτο, το ζήτημα της «αναγνώρισης» έχει γίνει ταμπού στον δημόσιο λόγο. Ο ίδιος ο πρόεδρος εφαρμόζει στην πράξη διχοτομική πολιτική – π.χ. αρνείται την πολιτική ισότητα που είναι προϋπόθεση για τη ΔΔΟ, έκλεισε τα οδοφράγματα, βάζει συρματόπλεγμα στη πράσινη γραμμή, έχει συμμαχήσει με το ΕΛΑΜ, αντί να προωθεί τη συμφιλίωση, προωθεί τον εθνικισμό και σοβινισμό στα σχολεία. Είναι ή δεν είναι η κυπριακή κυβέρνηση που ελέγχει τον νότιο μέρος της χώρας, ενώ το βόρειο το ελέγχει ήδη ντε φάκτο η μη αναγνωρισμένη «ΤΔΒΚ» που ασκεί εξουσία ανεξαρτήτως αν την αναγνωρίζει ο οποιοσδήποτε; Δεν υπάρχει θέμα αναγνώρισης από εμάς διότι αυτό εναπόκειται στα άλλα κράτη που επικαλούνται διεθνείς κανόνες.
Τα περί «κυβέρνησης του νότου/Νότου» ή «κυβέρνηση στον νότο/Νότο» είναι ανούσιοι φορμαλισμοί. Όταν μας ευχήθηκε «καλή τύχη» ο ΓΓ του ΟΗΕ στους Κύπριους του βορρά και του νότου (με ή χωρίς κεφαλαία αρχικά) περιέγραφε επώδυνα εμάς που αγωνιζόμαστε για την επανένωση της χώρας μέχρι τελικής πτώσεως, αλλά παραστατικά και εύστοχα την πραγματικότητα όπως η συμμορία/κάστα Αναστασιάδη και το παρασιτικό και διεφθαρμένο καθεστώς που επέβαλε στης κοινωνία.
Ο προεκλογικός πανικός τούς ωθεί σε απεγνωσμένη απόπειρα να αποπροσανατολίσουν την κοινωνία από τα μείζονα προβλήματα που μαστίζεται. Δεν θα τους βγει το παραμύθι.

***

Υποσημειώσεις
(1) βλ «Η ιθαγένεια στο σφυρί: μια αδιανόητη απειλή για το κράτος δικαίου, τη δημοκρατία και την ευρωπαϊκή πολιτότητα», Θέσεις, τ. 153, Οκτ. -Δεκ. 2020.