πολιτική και θεωρητική παρέμβαση
Η σύμβαση εργασίας αποτελεί πλέον ένα εξατομικευμένο συμβόλαιο μηδενικών ωρών όπου η ακύρωσή του από τον εργοδότη ενδέχεται να μην επιφέρει αποζημίωση. Η αντίσταση των εργαζομένων στη διαρκή επίθεση του κεφαλαίου είναι οι συλλογικές συμβάσεις, εκεί όπου θα δοθεί η μάχη για να εγγραφεί το μέγιστο των επιθυμιών των εργαζόμενων τάξεων.
Μπορούμε να διαμορφώσουμε πολιτικό πρόγραμμα, πολιτικό σχέδιο με ηγεμονικές αξιώσεις; Δηλαδή σχέδιο στο οποίο οι υποτελείς κοινωνικές τάξεις να αναγνωρίζουν το συμφέρον τους…
Όταν συμβαίνει το έγκλημα των Τεμπών και σύμπασα η Αριστερά (εξαιρουμένων των μικρών δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς) δεν θέτει καν ζήτημα επανακρατικοποίησης του σιδηρόδρομου, σε συνθήκες μάλιστα που οι μετρήσεις της κοινής γνώμης λένε ότι οι ιδιωτικοποιήσεις χάνουν την πλειοψηφική τους υποστήριξη, τότε αποδέχεται την πλήρη πολιτική και ιδεολογική της ήττα από τον νεοφιλελευθερισμό και την αστική τάξη. Μην απορεί λοιπόν όταν ο αντίπαλος, που ξέρει πολύ καλύτερα να εκτιμά τη σημασία των ιδιωτικοποιήσεων, διακηρύσσει δημόσια τις προθέσεις του να τις «κλειδώσει» με συνταγματικές προβλέψεις στο πλαίσιο της συνταγματικής μεταρρύθμισης που οραματίζεται...
Ο ναζισμός και ο νεοφιλελευθερισμός έχουν ένα κοινό υπόβαθρο, που είναι ο κοινωνικός δαρβινισμός, είναι η πίστη ότι οι αδύναμοι περισσεύουν από τον κόσμο αυτόν. Ο ιστορικός ναζισμός το επιχείρησε με τους πιο βάρβαρους και κραυγαλέους τρόπους, ενώ ο νεοφιλελευθερισμός κρατάει τα προσχήματα και κάνει τη δουλειά με πιο βελούδινο τρόπο και με κάποια διακριτικότητα.
Έχουμε μια «εμπόλεμη Δεξιά» που συσπειρώνει πλέον, κάτω από την ηγεμονική ομπρέλα του νέου αυταρχικού κράτους, τον λαό της, τον λαό της Δεξιάς, σε σχηματισμούς ταξικής μάχης. Απέναντι δε σε αυτούς τους σχηματισμούς μάχης της αστικής τάξης, αντιπαρατάχθηκαν τα νεροπίστολα του Σύριζα και του Μερα25, που παρουσίασαν σύνολο μέτρων και παρεμβάσεων υπό την μορφή «λίθων, πλίνθων, ξύλων ατάκτως ερριμμένων», τα οποία δεν συνιστούν πρόγραμμα ικανό να συγκροτήσει εν δυνάμει κοινωνικό συνασπισμό εξουσίας, άρα και σχηματισμούς πολιτικής μάχης. Υπό την οπτική γωνία που μας προσφέρει η μαρξιστική θεωρητική παράδοση για την σχέση των κοινωνικών τάξεων με την εξουσία, η πανωλεθρία του Σύριζα και του Μερα25 εμφανίζεται ως το φυσικό αποτέλεσμα της ανυπαρξίας των σχέσεών τους με κοινωνικές τάξεις, μερίδες τάξεων και κοινωνικές ομάδες, και της ανικανότητάς τους να διατυπώσουν πρόγραμμα που συγκροτεί ταξικές συμμαχίες.
«Ακόμα και για να κάνεις μικρά βήματα, πρέπει να οραματίζεσαι μεγάλες λεωφόρους», έλεγε ο Ρεζίς Ντεμπρέ. Αντί για αυτό, ο Σύριζα κάνει πολιτικό μάρκετινγκ και το Μερα25 φανταχτερές πιρουέτες, θα μπορούσαμε να συμπληρώσουμε εμείς.
Στην υπηρεσία του αναγκαίου διαλόγου στον χώρο της ευρύτερης αντικαπιταλιστικής Αριστεράς για την αποτίμηση των εκλογικών αποτελεσμάτων της 21ης Μαΐου αλλά και της…
Οι ισχυρισμοί ότι κατά την τελευταία τετραετία, από τις εκλογές του 2019 έως τις εκλογές του 2023, πραγματοποιήθηκε συντηρητική στροφή της ελληνικής κοινωνίας,…
Υπομονή, εκπαίδευση στην ήττα και συσπείρωση γύρω από το κόμμα, μέχρι να σημάνουν οι καμπάνες της επαναστατικής κατάστασης.
Γιατί η Αριστερά, ενώ αποκαλύπτεται σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια η συστημική παγίδα και ανικανότητα να εγγυηθούν την πραγματική αξία των καταθέσεων, δεν το αξιοποιεί για να διαφωτίσει και τον κόσμο τι και γιατί συμβαίνει; Και δυστυχώς, η απάντηση μόνο θλίψη προκαλεί. Η μαζική-ρεφορμιστική Αριστερά δεν μιλάει για αυτά για έναν βασικό λόγο: γιατί δεν θέλει να θίξει τις νομισματικές «συντεταγμένες ασφαλείας» του συστήματος, να ενοχλήσει τα μεγάλα αφεντικά του χρήματος (τράπεζες, που είναι το πετράδι του στέμματος της αστικής τάξης), να ασκήσει ταξική πολιτική.