Στο βίντεο μια ιδιοφυής σκηνή από τον Θίασο του Θόδωρου Αγγελόπουλου, όπου ο λαός της Δεξιάς συγκροτείται σταδιακά από μπουλούκι σε συντεταγμένη παράταξη υπό την επήρεια της ιδεολογίας του που τον μεθάει και τον συνεπαίρνει.
Mόνο αυτός που δεν ακολουθεί τον ρυθμό, είναι σε θέση να ακούσει τον ήχο από ένα άλλο τύμπανο (Κεν Κέισι, Στη φωλιά του κούκου).
Ο λαός της Δεξιός είναι τα άτομα που ανήκουν μεν στις εργαζόμενες, λαϊκές τάξεις, των οποίων δε ο τρόπος ύπαρξης καθορίζεται από τις ηθικές αξίες και τις ιδέες της Δεξιάς. Είναι αυτοί που φροντίζουν πρώτα και κυρίως τον εαυτό τους, μετά το νοικοκυριό τους, δηλαδή την οικογένειά τους, και είναι αρκετά απίθανο να φροντίσουν κάποιον άλλον, κάποιον «ξένο» -για αυτόν έχουν μόνο κροκοδείλια δάκρυα, στην καλύτερη περίπτωση.
Ο λαός της Δεξιάς χωρίζεται σε τρεις ευδιάκριτες μερίδες, στην ανώτερη μερίδα, την μεσαία και την κατώτερη:
Η κατώτερη μερίδα του λαού της Δεξιάς, που είναι είναι η πολυπληθέστερη, πολύ συχνά βασίζει την ευημερία της στην μικρο-ιδιοκτησία, στην αυτοαπασχόληση, στη βιοτεχνία και στο μικρό εμπόριο, σε έναν επικερδή γάμο, στις πελατειακές σχέσεις και στην φοροδιαφυγή, στην απομύζηση εργασίας, ιδιαίτερα των μεταναστών, ακόμη και των «συμβοηθούντων και μη αμειβομένων μελών της οικογενείας». Με αυτόν τον τρόπο υπάρχει και ζει αυτός ο λαός, και σε αυτόν τον τρόπο αντιστοιχούν συγκεκριμένες ιδέες, αντιλήψεις, παραστάσεις, απεικονίσεις της πραγματικότητας, με τις οποίες προσλαμβάνει και «καταλαβαίνει» τον τρόπο της κοινωνικής του ύπαρξης. Αυτά όλα τα στοιχεία (ιδέες, αντιλήψεις, παραστάσεις, απεικονίσεις κλπ), που ονομάζουμε συνήθως ιδεολογία δεν πέφτουν από τον ουρανό αλλά πηγάζουν με φυσικότητα από τον τρόπο με τον οποίο ο λαός της Δεξιάς αποκτά εισόδημα, τον τρόπο με τον οποίο εργάζεται και κάνει άλλους να εργάζονται, που συναλλάσσεται στην αγορά, που ζει την καθημερινή υλική του ζωή και τις σχέσεις του στον στενό πυρήνα της οικογένειας, και έξω από αυτόν. Για να το πούμε με δυο λόγια, όπως όλοι μας έτσι και ο λαός της Δεξιάς, ζει μέσα στον κόσμο της ιδεολογίας αλλά και μέσω της ιδεολογίας, διότι αυτή δεν είναι μόνο ο αποκωδικοποιητής τής πραγματικότητας αλλά και ο καθοδηγητής των πράξεών μας. Η μόνη μας διαφορά είναι ότι υπάρχει η ιδεολογία τους (που είναι ένα μίγμα αστικής και προ-καπιταλιστικής ιδεολογίας) και η ιδεολογία μας, και ότι αυτές οι δύο ιδεολογίες αλληλογρονθοκοπούνται.
Με πολύ σύντομο τρόπο θα μπορούσαμε να περιγράψουμε ως ιδεολογία της κατώτερης μερίδας της Δεξιάς ολόκληρο το φάσμα ιδεών, αντιλήψεων, παραστάσεων κλπ που εκδηλώνεται από την Χρυσή Αυγή έως την «λαϊκή Δεξιά» της Νέας Δημοκρατίας, στην οποία απευθύνεται συχνά-πυκνά η κυβέρνηση με τον παράδοξο ιδεολογικό λόγο που έχει αναπτύξει ως αχταρμά νεοφιλελεύθερων και ακροδεξιών ιδεών. Λίγοι μόνο από την κατώτερη μερίδα του λαού της Δεξιάς ξεφεύγουν από την ταξική ιδεολογία τους, δηλαδή από τον ταξικό προσδιορισμό της συνείδησής τους και επομένως των πράξεών τους -όπως όλοι μας εξάλλου. Όποιος ξεφεύγει είναι προδότης της τάξης του. Η κατώτερη μερίδα του λαού της Δεξιάς δεν είναι δεμένη στις πολιτικές δυνάμεις της αστικής τάξης μόνο με τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι της, αλλά και με συμβολικές αμοιβές, και με την προσκόλληση σε ηθικές αξίες και κοινωνικές σχέσεις χάρη στις οποίες «νιώθει ότι είναι κάποιος», δηλαδή νιώθει ότι «γίνεται υποκείμενο», έστω και ως Γκοτζαμάνης ή ματατζής.
Η ανώτερη μερίδα του λαού της Δεξιάς, είναι αυτή που εντάσσεται με όρους εθελοδουλίας στις επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα, οι οποίες δεν είναι μόνο μηχανισμοί εκμετάλλευσης της εργασίας αλλά και ιδεολογικοί μηχανισμοί της αστικής εξουσίας, παρά την μη κρατική νομική μορφή τους. Στην περίπτωση της ανώτερης μερίδας του λαού της Δεξιάς, η ιδιωτική επιχείρηση λειτουργεί ως μηχανισμός ενσωμάτωσης μιας μερίδας μισθωτών (εξαιρετικά ευδιάκριτης στα στατιστικά στοιχεία) μέσω της συμμετοχής στα κέρδη. Τα στελέχη των ιδιωτικών επιχειρήσεων απολαμβάνουν, εκτός από τον μισθό τους και συμμετοχή στα κέρδη επειδή ασκούν λειτουργίες του καπιταλιστή στο όνομά του, λειτουργούν δηλαδή ως εκπρόσωποί του, και μάλιστα φανατικοί, μέσα στις διαδικασίες παραγωγής.
Η μεσαία μερίδα του λαού της Δεξιάς, εντάσσεται και αυτή με όρους εθελοδουλίας στις ιδιωτικές επιχειρήσεις πλην όμως χωρίς τα υλικά οφέλη της ανώτερης μερίδας, επομένως και ο δεσμός της με τα αφεντικά είναι συγκριτικά πιο χαλαρός. Πρόκειται για δεσμό που συγκροτείται μόνο χάρη στην ιδεολογία, η οποία καθοδηγεί πράξεις και πρακτικές, συγκροτεί επομένως χαρακτήρες. Στην ίδια κατηγορία της μεσαίας μερίδας του λαού της Δεξιάς μπορούμε να κατατάξουμε και τους τυπικούς Δεξιούς του δημόσιου τομέα, που στρογγυλοκάθονται στις μικρο-προσόδους που τους φέρνει η μονιμότητα στην εργασία, η αργομισθία και οι μικρο-εξουσίες που φύονται στην κρατική μηχανή, ιδιαίτερα στους καταπιεστικούς μηχανισμούς του κράτους, στα ρόπαλα της αστυνομίας, στις κλειδαριές των φυλακών και στις αξιολογήσεις των υφισταμένων.
Εάν εξαιρέσουμε. λοιπόν τα υλικά οφέλη, που δεν είναι βεβαίως ευκαταφρόνητα, ιδιαίτερα στην περίπτωση της ανώτερης μερίδας του λαού της Δεξιάς (που ανήκει στην ανώτερη μικροαστική τάξη, την πιο «μορφωμένη»), ο κοινωνικός συνασπισμός εξουσίας που εκπροσωπείται στην πολιτική σκηνή από την ΝΔ, είναι σε θέση να κινητοποιεί τον λαό της Δεξιάς ενεργοποιώντας μια σειρά συμβολικών αμοιβών και συντηρητικών φαντασιώσεων -φαντασιώσεων μεν, που γίνονται υλική δύναμη δε. Ακραίο παράδειγμα αποτελούν οι συλλήψεις και οι διώξεις αναρχικών και αριστερών, το σπάσιμο των καταλήψεων κ.λπ. που λειτουργούν ως πανίσχυρος ιδεολογικός μηχανισμός προσφέροντας στον λαό της Δεξιάς το θέαμα της συντριβής των εχθρών του έθνους, της τάξης, της ασφάλειας και της νομιμότητας (και η προεκλογική επίθεση στην ΒΙΟΜΕ εντάσσεται σε αυτό το πλαίσιο). Πρόκειται για θέαμα που λειτουργεί σαν ιδεολογικό τσιμέντο του κοινωνικού συνασπισμού εξουσίας, πρόκειται για τα ίδια εμφύλια πάθη που είχαν σχεδόν ξεχαστεί επειδή δεν είχαν θέση μέσα στα όρια του αστικού πολιτισμού που είχε επιβάλει η Μεταπολίτευση, πλην όμως επανήλθαν τώρα σε νέα έκδοση πασπαλισμένα με τις νεοφιλελεύθερες ανοησίες. Ο κρατικός αυταρχισμός, συνθλίβοντας τους εχθρούς της Τάξης και της Ασφάλειας, προσφέρει στον Λαό της Δεξιάς το θέαμα της κατίσχυσης επί των αντιπάλων του στο Κολοσσαίο, και αυτό λειτουργεί σαν ιδεολογικό τσιμέντο που δένει τις ταξικές συμμαχίες του κοινωνικού συνασπισμού εξουσίας.
Στο σημείο αυτό μπορεί κάποιος να θέσει το εξής εύλογο ερώτημα: Για ποιο λόγο οι δυνάμεις της Αριστεράς απλώς αμύνονται στις ιδεολογικές επιθέσεις της Δεξιάς; Για ποιο λόγο δεν αναλαμβάνουν επιθετικές ενέργειες υψηλής συμβολικής, δηλαδή ιδεολογικής αξίας, όπως κάνει η Δεξιά; Για ποιο λόγο, δηλαδή, δεν παράγει το δικό μας ιδεολογικό τσιμέντο που θα γεμίσει τους αρμούς των δικών μας κοινωνικών δυνάμεων, του λαού της Αριστεράς;